แหล่งที่มา : กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา
ย่อสั้น
ความว่า จำเลยทั้งสองฎีกา ศาลชั้นต้นสั่งว่า กรณีเป็นเรื่องที่ศาลอุทธรณ์ภาค 1 มีคำสั่งต่อเนื่องกับคำสั่ง ไม่อนุญาตให้จำเลยดำเนินคดีอย่างคนอนาถา ซึ่งถึงที่สุดตามประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความแพ่ง มาตรา 156 และเป็นการ สั่งตามประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความแพ่ง มาตรา 23 เป็นเรื่อง ที่อยู่ในกระบวนพิจารณาของศาลอุทธรณ์ภาค 1 โดยเฉพาะเมื่อศาลอุทธรณ์ภาค 1 พิพากษายืน จำเลยทั้งสองจึงไม่มีสิทธิ ฎีกาคำสั่งศาลอุทธรณ์ภาค 1 อีก จึงมีคำสั่งไม่รับฎีกาคำสั่งของจำเลยทั้งสอง
จำเลยทั้งสองเห็นว่า จำเลยทั้งสองไม่ได้ฎีกาคำสั่งของ ศาลอุทธรณ์ภาค 1 ที่เกี่ยวเนื่องกับคำสั่งไม่อนุญาตให้จำเลย ทั้งสองดำเนินคดีอย่างคนอนาถา ตามประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความแพ่ง มาตรา 156 แต่จำเลยทั้งสองฎีกาขอให้ศาลชั้นต้นดำเนินการไต่สวนเกี่ยวกับเหตุที่ทนายจำเลยทั้งสองเจ็บป่วยไม่อาจยื่นคำร้องขอขยายระยะเวลาการวางเงินค่าธรรมเนียมได้ภายในกำหนดเวลา อันเป็นเหตุสุดวิสัยและเป็นพฤติการณ์พิเศษ ตามประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความแพ่ง มาตรา 23ซึ่งไม่จำกัดสิทธิห้ามฎีกาแต่ประการใด โปรดมีคำสั่งให้รับฎีกาของจำเลยทั้งสองไว้พิจารณาต่อไป
หมายเหตุ โจทก์ได้รับสำเนาคำร้องแล้ว (อันดับ 159,160)
คดีสืบเนื่องมาจากศาลชั้นต้นพิพากษาให้จำเลยทั้งสองร่วมกันชำระเงินจำนวน 847,281.25 บาท ให้แก่โจทก์ พร้อมดอกเบี้ยอัตราร้อยละเจ็ดครึ่งต่อปี ในต้นเงินจำนวนดังกล่าวนับแต่วันฟ้องเป็นต้นไปจนกว่าชำระเสร็จแก่โจทก์ จำเลยทั้งสอง อุทธรณ์และยื่นคำร้องขออุทธรณ์อย่างคนอนาถา ศาลชั้นต้นไต่สวน แล้วมีคำสั่งว่าจำเลยทั้งสองมีเงินพอเสียค่าธรรมเนียมศาลได้ ให้ยกคำร้องของ จำเลยทั้งสอง จำเลยทั้งสองอุทธรณ์คำสั่ง ศาลอุทธรณ์ภาค 1 มีคำสั่งให้ยกคำร้องอุทธรณ์คำสั่งของจำเลย ทั้งสองและให้จำเลยทั้งสองนำเงินค่าธรรมเนียมมาชำระ ต่อศาลชั้นต้นภายในกำหนด 10 วัน นับแต่วันทราบคำสั่งนี้ จำเลยทั้งสองยื่นคำร้องขอขยายระยะเวลาการวางเงินค่าธรรมเนียมศาลชั้นต้นอนุญาต ต่อมาจำเลยทั้งสองยื่นคำร้องขอขยายระยะเวลา การวางเงินค่าธรรมเนียมอีกเป็นครั้งที่ 3 ศาลชั้นต้นมีคำสั่ง ว่า ตามคำร้องอ้างเหตุทนายจำเลยทั้งสองป่วย โดยไม่ปรากฏ ใบรับรองแพทย์มาแสดง ทั้งทนายจำเลยทั้งสองสามารถมอบหมาย ให้ตัวความหรือบุคคลอื่นมา กระ ทำการแทนได้ ตามคำร้องจึงไม่ใช่ เหตุสุดวิสัยเมื่อจำเลยทั้งสองยื่นคำร้องพ้นระยะเวลาแล้ว จึงไม่อนุญาต ยกคำร้อง
ศาลอุทธรณ์ภาค 1 พิพากษายืน
จำเลยทั้งสองฎีกา ศาลชั้นต้นมีคำสั่งไม่รับฎีกาดังกล่าว(อันดับ 155)
จำเลยทั้งสองจึงยื่นคำร้องนี้ (อันดับ 158)
คำสั่ง
พิเคราะห์แล้ว เห็นว่า การที่ศาลอุทธรณ์ภาค 1 ได้มี คำสั่งยืนตามศาลชั้นต้น ไม่อนุญาตให้จำเลย ทั้งสองขยายระยะเวลาวางเงินค่าธรรมเนียมศาล คำสั่งดังกล่าว เป็นคำสั่งต่อเนื่องจากคำสั่งศาลอุทธรณ์ภาค 1 ที่ไม่อนุญาตให้ดำเนินคดีอย่างคนอนาถา จึงถึงที่สุดตามประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความแพ่ง มาตรา 156 วรรคท้ายทั้งเป็นเรื่องที่อยู่ในกระบวนพิจารณาของศาลอุทธรณ์ภาค 1โดยเฉพาะจำเลยทั้งสองจึงไม่มีสิทธิฎีกาคำสั่ง ศาลอุทธรณ์ภาค 1 อีก ที่ศาลชั้นต้นสั่งไม่รับฎีกาจำเลยทั้งสองนั้นชอบแล้ว ให้ยกคำร้องจำเลยทั้งสอง ค่าคำร้องเป็นพับ
