แหล่งที่มา : กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา
ย่อสั้น
ความว่า จำเลยที่ 1 อุทธรณ์คำสั่ง ศาลชั้นต้นสั่งว่ากรณีเป็นการขอให้รับรองฎีกาในปัญหาข้อเท็จจริง ซึ่งเป็นดุลพินิจของผู้พิพากษาที่พิจารณาในศาลอุทธรณ์จึงไม่รับอุทธรณ์คำสั่งจำเลยที่ 1
จำเลยที่ 1 เห็นว่า อุทธรณ์คำสั่งของจำเลยที่ 1 ข้อ 2เป็นการโต้แย้งการที่ศาลอุทธรณ์สั่งว่าฎีกาปัญหาข้อกฎหมายของจำเลยที่ 1 ข้อ 2 เป็นปัญหาข้อเท็จจริงซึ่งเป็นการไม่ชอบโปรดมีคำสั่งให้รับอุทธรณ์คำสั่งของจำเลยที่ 1 ด้วย
หมายเหตุ โจทก์ยังไม่ได้รับสำเนาคำร้อง
ระหว่างพิจารณา โจทก์ขอถอนฟ้องจำเลยที่ 2 และจำเลยที่ 4 ศาลชั้นต้นอนุญาต
ศาลชั้นต้นพิพากษาขับไล่จำเลยที่ 1 และที่ 3 ออกจากบ้านเลขที่ 3182 และ 3184 ถนนเพชรบุรีตัดใหม่ แขวงบางกะปิ (ลาดพร้าวฝั่งเหนือ หรือมักกะสัน)เขตบางกะปิ กรุงเทพมหานคร กับให้จำเลยที่ 1 และที่ 3 ร่วมกันใช้ค่าเสียหายโจทก์เดือนละ 5,000 บาท นับตั้งแต่วันฟ้องเป็นต้นไป ฯลฯ
ศาลอุทธรณ์พิพากษายืน
จำเลยที่ 1 ฎีกา พร้อมกับยื่นคำร้องขอให้ผู้พิพากษาศาลอุทธรณ์รับรองให้ฎีกาในปัญหาข้อเท็จจริง (อันดับ 148)
ศาลอุทธรณ์สั่งคำร้องว่า ปัญหาข้อเท็จจริงที่จำเลยที่ 1ฎีกาในฎีกาข้อ 3 ไม่เป็นปัญหาสำคัญอันควรสู่ศาลสูงสุดจึงไม่อนุญาตให้ฎีกา ส่วนที่จำเลยที่ 1 ขอให้รับรองฎีกาข้อ 2 ของจำเลยที่ 1 ให้ด้วยนั้น ปรากฏว่าจำเลยที่ 1มิได้อ้างว่าปัญหาในฎีกาข้อ 2 เป็นปัญหาข้อเท็จจริง และมีเหตุสมควรที่ศาลฎีกาจะได้วินิจฉัย จึงไม่รับรองฎีกาข้อ 2ให้จำเลยที่ 1 ตามคำร้องขอ (อันดับ 163)
จำเลยที่ 1 อุทธรณ์คำสั่ง ศาลชั้นต้นมีคำสั่งดังกล่าว (อันดับ 165)
จำเลยที่ 1 จึงยื่นคำร้องนี้ ศาลชั้นต้นสั่งว่าผู้อุทธรณ์ยื่นอุทธรณ์คำสั่งไม่รับอุทธรณ์เกินกำหนด 15 วันตามประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความแพ่ง มาตรา 234 ประกอบด้วยมาตรา 252 ให้ส่งสำนวนไปศาลฎีกาพิจารณาสั่ง (อันดับ 169)
คำสั่ง
พิเคราะห์แล้ว คดีนี้จำเลยที่ 1 ยื่นอุทธรณ์ คำสั่งฉบับลงวันที่ 6 มกราคม 2536 ศาลชั้นต้นสั่งไม่รับ จำเลยที่ 1 ทราบคำสั่งที่ไม่รับอุทธรณ์เมื่อวันที่ 13 มกราคม 2536 แต่จำเลยที่ 1ยื่นอุทธรณ์คำสั่งไม่รับ อุทธรณ์ในวันที่ 8 กุมภาพันธ์ 2536จึงเกินกำหนด 15 วัน ที่จะยื่นอุทธรณ์ได้ตามประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความแพ่ง มาตรา 234 ประกอบด้วยมาตรา 247 ศาลฎีกาไม่รับวินิจฉัย ยกคำร้อง คืนค่าคำร้องที่เสียเกินมา 160 บาท ให้แก่จำเลยที่ 1
