แหล่งที่มา : กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา
ย่อสั้น
โจทก์ส่งหนังสือบอกกล่าวเลิกการเช่าโดยทางไปรษณีย์ลงทะเบียนตอบรับถึงจำเลย 3 แห่ง คือ ที่บ้านของจำเลย ที่บ้านเช่า และที่โรงรับจำนำของจำเลย แต่ถูกส่งกลับคืนมา โดยฉบับหนึ่งสลักหลังว่า”ผู้รับไม่อยู่ ไม่มีใครรับแทน ส่งไม่ได้คืน” อีกฉบับหนึ่งสลักหลังว่า”ผู้รับไม่อยู่ คนในบ้านไม่รับแทน ส่งไม่ได้คืน” และอีกฉบับหนึ่งสลักหลังว่า”ผู้รับไม่อยู่ ไม่มีใครรับแทน ส่ง 3 ครั้งแล้ว ส่งไม่ได้คืน”ข้อความที่สลักหลังแสดงว่ามีผู้รับแต่ไม่ยอมรับแทน การส่งไม่ได้เป็นเพราะจำเลยหลีกเลี่ยงไม่ยอมรับ จึงถือได้ว่าการบอกกล่าวเลิกสัญญาเช่าของโจทก์ถึงจำเลยแล้ว
ตามประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์ มาตรา 130 วรรคแรก การแสดงเจตนาบอกเลิกสัญญาเช่าของโจทก์โดยทางจดหมายย่อมมีผลนับแต่เวลาที่ไปถึงจำเลยเป็นต้นไป จำเลยจะได้ทราบข้อความในหนังสือนั้นหรือไม่ การบอกกล่าวก็มีผลเป็นการบอกเลิกสัญญาเช่าตามมาตรา 566 แล้ว
ย่อยาว
โจทก์ฟ้องว่า จำเลยเช่าบ้านจากโจทก์เพื่อประกอบการค้าโดยไม่มีกำหนดเวลาเช่า โจทก์บอกเลิกการเช่าแล้ว ขอให้ขับไล่ และให้จำเลยใช้ค่าเช่าที่ค้างกับค่าเสียหาย
จำเลยต่อสู้ว่า เช่าอยู่อาศัยได้รับความคุ้มครองตามกฎหมายโจทก์ไม่มีอำนาจบอกเลิกการเช่าหรือขับไล่ โจทก์ยังมิได้บอกเลิกการเช่า จำเลยไม่ได้รับหรือทราบการบอกเลิกเช่า จำเลยไม่ได้ค้างชำระค่าเช่า นางเพ็ญศรีไม่มีอำนาจฟ้องแทนโจทก์ และโจทก์ฟ้องซ้ำ
ศาลชั้นต้นฟังว่า จำเลยยังไม่ได้รับหนังสือบอกเลิกการเช่าสัญญาเช่ายังไม่ระงับโจทก์ฟ้องขับไล่ไม่ได้ แต่จำเลยค้างชำระค่าเช่าตั้งแต่เดือนกุมภาพันธ์ 2506 ถึงสิงหาคม 2507 พิพากษาให้จำเลยใช้ค่าเช่าที่ค้างชำระ คำขอนอกจากนี้ให้ยก
โจทก์จำเลยอุทธรณ์
ศาลอุทธรณ์วินิจฉัยว่า ตามพฤติการณ์ถือได้ว่าการแสดงเจตนาบอกเลิกการเช่าของโจทก์ได้ไปถึงจำเลยแล้ว และพ้นกำหนดระยะเวลาที่กฎหมายบัญญัติไว้แล้ว โจทก์มีอำนาจฟ้องขับไล่ได้ พิพากษายกคำพิพากษาศาลชั้นต้น ให้พิพากษาใหม่ แต่ประเด็นเรื่องบอกกล่าวเลิกสัญญาเช่าให้เป็นไปตามคำวินิจฉัยของศาลอุทธรณ์
จำเลยฎีกา
ข้อเท็จจริงฟังได้ว่า โจทก์ได้ส่งหนังสือบอกกล่าวเลิกการเช่าโดยทางไปรษณีย์ลงทะเบียนตอบรับถึงจำเลย 3 แห่ง คือ ที่บ้านของจำเลยที่บ้านเช่า และที่โรงรับจำนำของจำเลย แต่ถูกส่งกลับคืนมา โดยบับหนึ่งสลักหลังว่า “ผู้รับไม่อยู่ ไม่มีใครรับแทน ส่งไม่ได้คืน”อีกฉบับหนึ่งสลักหลังว่า “ผู้รับไม่อยู่ คนในบ้านไม่รับแทน ส่งไม่ได้คืน” และอีกฉบับหนึ่งสลักหลังว่า “ผู้รับไม่อยู่ไม่มีใครรับแทน ส่ง 3 ครั้งแล้ว ส่งไม่ได้คืน”
ศาลฎีกาเห็นว่า ตามข้อความที่สลักหลังทั้งสามฉบับแสดงว่ามีผู้รับแต่ไม่ยอมรับแทน ฉะนั้น การที่ส่งไม่ได้ จึงเป็นเพราะจำเลยหลีกเลี่ยงไม่ยอมรับเอง การบอกกล่าวเลิกสัญญาเช่าของโจทก์จึงถือได้ว่าถึงจำเลยแล้ว ที่จำเลยฎีกาโต้แย้งว่า จำเลยยังไม่รู้เรื่องคำบอกกล่าวเลิกการเช่านั้น ศาลฎีกาเห็นว่า การแสดงเจตนาบอกเลิกสัญญาของโจทก์โดยทางจดหมายนี้ตามประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์ มาตรา 130 วรรคแรก ย่อมมีผลนับแต่เวลาที่ไปถึงจำเลยเป็นต้นไปจำเลยจะได้ทราบข้อความในหนังสือนั้นหรือไม่ การบอกกล่าวก็ย่อมมีผลเป็นการบอกเลิกตามมาตรา 566 แล้ว
พิพากษายืน
