แหล่งที่มา : กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา
ย่อสั้น
ประกาศกระทรวงมหาดไทย เรื่อง การคุ้มครองแรงงาน ฯ ข้อ 10 ที่กำหนดว่า ลูกจ้างซึ่งทำงานติดต่อกันแล้วครบหนึ่งปีมีสิทธิหยุดพักผ่อนประจำปีได้ไม่น้อยกว่าปีละหกวันทำงาน โดยให้นายจ้างเป็นผู้กำหนดล่วงหน้าให้ นั้น เป็นบทบัญญัติที่ให้สิทธิแก่ลูกจ้างที่จะหยุดพักผ่อนประจำปีเมื่อทำงานครบหนึ่งปีแล้วมิได้เป็นบทบัญญัติที่ให้สิทธิแก่ลูกจ้างที่จะใช้สิทธิเรียกร้องเลือกเอาค่าจ้างแทนการหยุดพักผ่อนประจำปี การที่โจทก์ไม่ใช้สิทธิและลาออกจากงานไปก่อนจำเลยจึงไม่ต้องจ่ายค่าจ้างสำหรับวันหยุดพักผ่อนประจำปีให้โจทก์ ประกาศกระทรวงมหาดไทย เรื่อง การคุ้มครองแรงงาน ฯ ข้อ 45 ที่กำหนดว่า ถ้านายจ้างเลิกจ้างลูกจ้างประจำ โดยลูกจ้างมิได้มีความผิดตามข้อ 47 ให้นายจ้างจ่ายค่าจ้างแก่ลูกจ้างสำหรับวันหยุดพักผ่อนประจำปี นั้น ใช้บังคับเฉพาะกรณีที่นายจ้างเป็นฝ่ายเลิกจ้าง จะนำมาใช้บังคับกับกรณีที่ลูกจ้างลาออกจากงานหาได้ไม่
ย่อยาว
โจทก์ฟ้องว่า เมื่อวันที่ 31 สิงหาคม 2526 โจทก์ได้ลาออกจากการเป็นลูกจ้างของจำเลยเพื่อประกอบอาชีพอื่น ในปีที่ผ่านมาโจทก์ลาป่วย 2 วัน และในระหว่างที่เป็นลูกจ้าง โจทก์มิได้หยุดพักผ่อนประจำปีรวม 8 วัน โดยจำเลยไม่จ่ายค่าจ้างขอให้บังคับจำเลยจ่ายค่าจ้างสำหรับวันหยุดพักผ่อนประจำปีแก่โจทก์
จำเลยให้การว่า จำเลยมีระเบียบอนุญาตให้พนักงานที่ทำงานครบหนึ่งปีมีสิทธิลาหยุดพักผ่อนประจำปีได้ โดยยื่นใบลาล่วงหน้า โจทก์ไม่ใช้สิทธิของตนเองและระเบียบของจำเลยมิได้กำหนดให้จำเลยต้องจ่ายค่าจ้าง ขอให้ยกฟ้อง
ศาลแรงงานกลางพิพากษาให้จำเลยจ่ายค่าจ้างสำหรับวันหยุดพักผ่อนประจำปีให้โจทก์
จำเลยอุทธรณ์ต่อศาลฎีกา
ศาลฎีกาแผนกคดีแรงงานวินิจฉัยข้อกฎหมายว่าข้อเท็จจริงฟังเป็นยุติว่าโจทก์เป็นลูกจ้างประจำของจำเลยมีสิทธิหยุดพักผ่อนประจำปีรวม 8 วัน ต่อมาโจทก์ลาออกจากงานโดยมิได้หยุดพักผ่อนประจำปี เห็นว่าตามประกาศกระทรวงมหาดไทยเรื่อง การคุ้มครองแรงงาน ข้อ 10 บัญญัติว่า ลูกจ้างซึ่งทำงานติดต่อกันมาแล้วครบหนึ่งปีมีสิทธิหยุดพักผ่อนประจำปีได้ไม่น้อยกว่าปีละหกวันทำงาน โดยให้นายจ้างเป็นผู้กำหนดล่วงหน้าให้ หรือข้อบังคับเกี่ยวกับการทำงานของจำเลยเอกสารหมาย ล.1 ที่มีความว่าบริษัทอนุญาตให้พนักงานคนงานที่มีอายุการทำงานครบหนึ่งปี มีสิทธิหยุดพักผ่อนประจำปีได้หกวันทำงานโดยได้รับค่าจ้างเท่ากับวันทำงานและบริษัทจะเป็นผู้กำหนดวันหยุดพักผ่อนประจำปีให้ นั้น เป็นบทบัญญัติและข้อบังคับที่ให้สิทธิแก่ลูกจ้างที่จะหยุดพักผ่อนประจำปีเมื่อทำงานครบหนึ่งปีแล้ว มิได้ให้สิทธิแก่ลูกจ้างที่จะใช้สิทธิเรียกร้องเลือกเอาค่าจ้างแทนการหยุดพักผ่อนประจำปี เมื่อโจทก์ทำงานครบหนึ่งปีทำให้มีสิทธิหยุดพักผ่อนประจำปีหากโจทก์ประสงค์จะใช้สิทธิก็ชอบที่จะแจ้งความประสงค์ต่อนายจ้างเพื่อกำหนดวันหยุดให้แก่โจทก์ การที่โจทก์ไม่ใช้สิทธิและลาออกจากงานไปก่อน จำเลยจึงไม่ต้องจ่ายค่าจ้างสำหรับวันหยุดพักผ่อนประจำปีทั้งการที่โจทก์ลาออกจากงานโดยมิได้หยุดพักผ่อนประจำปี ไม่ว่าจะเป็นประกาศกระทรวงมหาดไทย เรื่อง การคุ้มครองแรงงาน หรือข้อบังคับเกี่ยวกับการทำงานของจำเลยมิได้กำหนดให้จำเลยต้องจ่ายค่าจ้างแทนวันหยุด จำเลยไม่ต้องรับผิด ที่ศาลแรงงานกลางให้จำเลยจ่ายค่าจ้างโดยวินิจฉัยความรับผิดของจำเลยว่าประกาศกระทรวงมหาดไทย เรื่อง การคุ้มครองแรงงาน ระบุว่า เมื่อลูกจ้างออกจากงานโดยไม่มีความผิด ให้นายจ้างจ่ายค่าทำงานในวันหยุดพักผ่อนประจำปีนั้น เห็นว่ากรณีไม่ต้องด้วยประกาศกระทรวงมหาดไทย เรื่อง การคุ้มครองแรงงาน ข้อ 45 เพราะบทบัญญัติดังกล่าวใช้บังคับเฉพาะกรณีที่นายจ้างเป็นฝ่ายเลิกจ้าง จะนำมาใช้บังคับกับกรณีที่ลูกจ้างลาออกจากงานหาได้ไม่
พิพากษาแก้เป็นว่า จำเลยไม่ต้องจ่ายค่าจ้างสำหรับวันหยุดพักผ่อนประจำปีให้แก่โจทก์ นอกจากที่แก้ให้เป็นไปตามคำพิพากษาศาลแรงงานกลาง
