แหล่งที่มา : กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา
ย่อสั้น
จ. นำรถยนต์เข้าไปจอดในปั๊มน้ำมันของจำเลย เสียค่าจอดรถยนต์เป็นรายเดือนไม่มีการส่งมอบรถยนต์ให้อยู่ในความอารักขาของจำเลย จ. สามารถนำรถยนต์เข้าออกในเวลาใดก็ได้ จำเลยไม่สามารถรู้ได้ว่า จ. ได้นำรถยนต์เข้าไปจอดหรือไม่ ในคืนที่รถยนต์หายก็ไม่ปรากฏว่าจำเลยได้รับมอบรถยนต์จาก จ. แต่อย่างใดพฤติการณ์ดังกล่าวยังถือไม่ได้ว่าจำเลยรับฝากรถยนต์ไว้จาก จ.แต่เป็นการให้เช่าสถานที่จอดรถยนต์ เมื่อรถยนต์หายไป จำเลยจึงไม่ต้องรับผิดใช้ค่าเสียหายให้แก่ จ. โจทก์ผู้รับประกันภัยจึงไม่มีสิทธิไล่เบี้ยจากจำเลย.
ย่อยาว
โจทก์ฟ้องว่า โจทก์รับประกันภัยรถยนต์คันหมายเลขทะเบียน8 ย – 9633 กรุงเทพมหานคร จากนายเจริญ อธิบุญศรัณย์ ถ้ารถยนต์คันดังกล่าวสูญหายโจทก์ต้องใช้เงินให้แก่ผู้รับประโยชน์ จำเลยที่ 1เป็นนิติบุคคลประเภทห้างหุ้นส่วนจำกัด มีจำเลยที่ 2 เป็นหุ้นส่วนผู้จัดการ จำเลยทั้งสองรับฝากรถยนต์คันหมายเลขทะเบียน 8 ย – 9633กรุงเทพมหานคร ไว้จากนายเจริญโดยคิดค่าฝากเป็นรายเดือน เดือนละ 600บาท ใช้สถานที่บริเวณในปั๊มน้ำมัน ที่จำเลยทั้งสองเป็นเจ้าของผู้ครอบครองเป็นที่รับฝาก เมื่อวันที่ 20 สิงหาคม 2528 นายเจริญได้นำรถยนต์คันดังกล่าวไปฝากจอดไว้ภายในบริเวณปั๊มน้ำมันดังกล่าวเช่นเคยปฏิบัติกันมาตามปกติวันที่ 21 สิงหาคม 2528 ปรากฏว่ารถยนต์คันดังกล่าวหายไปขณะนั้นยังอยู่ในอายุสัญญาประกันภัยจำเลยทั้งสองผิดสัญญาไม่สามารถส่งมอบรถยนต์คืนแก่นายเจริญ จำเลยทั้งสองจึงต้องรับผิดชดใช้รถยนต์ หรือชดใช้ราคารถยนต์คันที่สูญหายไป โจทก์ในฐานะผู้รับประกันภัยรถยนต์คันดังกล่าวได้ปฏิบัติตามสัญญาประกันภัยโดยชดใช้ค่าสินไหมทดแทนให้แก่บริษัท เอส.พี.อินเตอร์เนชั่นแนล จำกัดซึ่งเป็นผู้รับประโยชน์เป็นเงิน 119,580 บาท โจทก์จึงเป็นผู้รับช่วงสิทธิของผู้เอาประกันภัยและผู้รับประโยชน์ตามกฏหมาย ขอให้จำเลยทั้งสองร่วมกันหรือแทนกันชดใช้ต้นเงินและดอกเบี้ยถึงวันฟ้องจำนวน125,060 บาทแก่โจทก์ พร้อมด้วยดอกเบี้ยร้อยละเจ็ดครึ่งต่อปีในเงินต้น 119,580 บาท นับแต่วันฟ้องจนกว่าจะชำระเสร็จแก่โจทก์
จำเลยทั้งสองให้การว่า สถานที่บริเวณภายในปั๊มน้ำมันเป็นที่ตั้งสำนักงานใหญ่ของห้างจำเลยที่ 1 เป็นสถานีบริการน้ำมันเชื้อเพลิงและไม่เคยใช้เป็นสถานที่รับฝากรถยนต์ใด ๆ จำเลยที่ 1ไม่เคยรับฝากรถยนต์จากนายเจริญ ไม่เคยรับเงินจำนวนใด ๆ จากนายเจริญเป็นค่าฝากรถยนต์ วันที่ 20 สิงหาคม 2528 จะมีรถยนต์ตามฟ้องเข้ามาในสถานีบริการน้ำมันเชื้อเพลิงของจำเลยหรือไม่ ไม่ทราบ ขอให้พิพากษายกฟ้อง
ศาลชั้นต้นพิพากษายกฟ้อง
โจทก์อุทธรณ์
ศาลอุทธรณ์พิพากษากลับ ให้จำเลยทั้งสองร่วมกันหรือแทนกันชำระเงินจำนวน 119,580 บาท พร้อมดอกเบี้ยร้อยละเจ็ดครึ่งต่อปีนับแต่วันที่ 28 พฤศจิกายน 2528 จนกว่าจะชำระเสร็จแก่โจทก์ แต่ทั้งนี้ดอกเบี้ยคิดถึงวันฟ้องต้องไม่เกิน 5,480 บาท
จำเลยทั้งสองฎีกา
ศาลฎีกาวินิจฉัยว่า ตามคำเบิกความของนายเจริญได้ความแต่เพียงว่า เมื่อนายเจริญเช่าซื้อรถยนต์คันดังกล่าวมาแล้ว ได้นำไปฝากจอดไว้ที่ปั๊มน้ำมันของจำเลยที่ 1 โดยจ่ายค่าจอดรถเดือนละ 600 บาท โจทก์ไม่ได้นำสืบให้เห็นว่า การที่นายเจริญนำรถเข้าไปจอดที่ปั๊มน้ำมันของจำเลยที่ 1 มีพฤติการณ์ถือได้ว่าเป็นการรับฝากทรัพย์แต่อย่างใดนายเจริญกลับเบิกความตอบทนายจำเลยถามค้านว่า เหตุที่นายเจริญนำรถไปจอดที่ปั๊มน้ำมันเพราะบ้านของตนไม่มีที่จอดรถ การจอดรถก็ไม่มีการกำหนดตำแหน่งที่จะจอดรถ ไม่มีการมอบกุญแจให้ทางปั๊มน้ำมัน แต่นายเจริญเก็บไว้เอง เมื่อเวลากลางคืนหลังจากจำเลยที่ 1 ปิดกิจการแล้วจะมีเหล็กมากั้นไว้ที่ทางเข้าปั๊ม เมื่อนายเจริญจะนำรถเข้าจอดก็สามารถเข็นเหล็กกั้นออกแล้วนำรถเข้าไปจอดได้ เมื่อรถหายไปนายเจริญก็ไม่ได้เรียกร้องค่าเสียหายจากจำเลยที่ 1 เพราะเข้าใจว่าเสียค่าจอดรถเพียง 600 บาท ต่อเดือน จำเลยที่ 1 คงไม่รับผิดชอบในการที่รถได้เกิดสูญหายไป ข้อเท็จจริงตามที่โจทก์นำสืบมาคงฟังได้ว่าการที่นายเจริญนำรถยนต์เข้าไปจอดในปั๊มน้ำมันของจำเลยที่ 1 นั้นไม่มีการส่งมอบรถยนต์ให้อยู่ในความอารักขาของจำเลยที่ 1 นายเจริญสามารถนำรถยนต์เข้าจอดในเวลาใดก็ได้แม้จำเลยที่ 1 ได้ปิดบริการในเวลากลางคืน ในกรณีเช่นนี้จำเลยทั้งสองไม่สามารถรู้ได้เลยว่านายเจริญได้นำรถยนต์เข้าไปจอดหรือไม่ คืนเกิดเหตุนายเจริญได้นำรถยนต์เข้าไปจอดในปั๊มน้ำมันของจำเลยที่ 1 เมื่อเวลากลางคืนไม่ปรากฏว่าจำเลยทั้งสองได้รับมอบรถยนต์ดังกล่าวจากนายเจริญแต่อย่างใด ตามคำเบิกความของนายเจริญก็ทราบดีว่า จำเลยทั้งสองไม่ได้รับฝากรถยนต์จากนายเจริญ เมื่อรถยนต์หายไปนายเจริญจึงไม่ได้เรียกร้องค่าเสียหายจากจำเลยทั้งสองข้อเท็จจริงจึงรับฟังไม่ได้ว่าจำเลยทั้งสองได้รับฝากรถยนต์คันหมายเลขทะเบียน 8 ย – 9633กรุงเทพมหานคร จากนายเจริญ แต่เป็นการให้เช่าสถานที่จอดรถยนต์เท่านั้น เมื่อรถยนต์ดังกล่าวหายไป จำเลยทั้งสองจึงไม่ต้องรับผิดชดใช้ค่าเสียหายในฐานะเป็นผู้รับฝากทรัพย์ให้แก่นายเจริญ โจทก์จึงไม่มีสิทธิไล่เบี้ยจากจำเลยทั้งสอง
พิพากษากลับให้ยกฟ้อง.
