แหล่งที่มา : ADMIN
ย่อสั้น
โจทก์เคยทำงานกับจำเลยต่อมาโจทก์ฟ้องจำเลยต่อศาลแรงงานกล่าวหาว่าจำเลยผิดสัญญาเรียกค่าเสียหายและเงินต่างๆหลายประเภทคดีดังกล่าวตกลงกันได้โดยการประนีประนอมยอมความและศาลพิพากษาตามยอมแล้วว่าบริษัทจำเลยยอมจ่ายเงินจำนวนหนึ่งแก่โจทก์ยอมรับโจทก์กลับเข้าทำงานตั้งแต่วันที่1มีนาคม2527เป็นต้นไปดังนี้สภาพการจ้างระหว่างโจทก์จำเลยที่มีอยู่เดิมยุติลงแล้วด้วยการที่โจทก์ฟ้องคดีต่อศาลแรงงานกลางเมื่อโจทก์จำเลยยอมความกันก็มิได้กล่าวถึงว่าจะนับอายุการทำงานเดิมต่อกับอายุการทำงานใหม่หรือไม่ทั้งคดีดังกล่าวโจทก์ก็มิได้ขอให้บังคับจำเลยรับโจทก์กลับเข้าทำงานใหม่โจทก์จึงจะนับอายุการทำงานที่ตกลงกันใหม่ต่อจากอายุการทำงานเดิมมิได้.
ย่อยาว
โจทก์ ฟ้อง ว่า จำเลย จ้าง โจทก์ เป็น ลูกจ้าง ตั้งแต่ วันที่ 1สิงหาคม 2524 ต่อมา จำเลย เลิกจ้าง โจทก์ โจทก์ ฟ้อง จำเลย ต่อศาลแรงงานกลาง ซึ่ง โจทก์ จำเลย ตกลง กัน ได้ โดย จำเลย ยอมรับ โจทก์กลับ เข้า ทำงาน ศาลแรงงานกลาง พิพากษา ตามยอม แล้ว จำเลย เลิกจ้างโจทก์ อีก โดย มิได้ บอกกล่าว ล่วงหน้า ว่า โจทก์ ปฏิบัติ งาน ไม่ ได้สม ตาม ความ มุ่งหมาย ซึ่ง ไม่ เป็น ความจริง การ เลิกจ้าง จึง เป็นการ เลิกจ้าง ที่ ไม่ เป็นธรรม ขอ ให้ จำเลย ใช้ ค่าเสียหาย ค่าชดเชยสินจ้าง แทน การ บอกกล่าว ล่วงหน้า และ ค่าจ้าง สำหรับ วัน หยุด พักผ่อนประจำปี พร้อมด้วย ดอกเบี้ย
จำเลย ให้การ ว่า จำเลย เคย จ้าง โจทก์ ต่อมา โจทก์ บอกเลิก สัญญาและ ยื่นฟ้อง ต่อ ศาลแรงงานกลาง คดี ตกลง กัน ได้ โดย จำเลย ยอมรับโจทก์ กลับ เข้า ทำงาน โดย มี กำหนด ระยะ เวลา การ จ้าง เพียง ชั่วระยะเวลา ของ การ ทำ บัญชี ปี 2525 และ 2526 เท่านั้น โจทก์ จึง มีฐานะ เป็น เพียง ลูกจ้าง หรือ พนักงาน ชั่วคราว การ นับ อายุ การ ทำงานของ โจทก์ ต้อง เริ่ม นับ ใหม่ ตั้งแต่ วัน ทำ สัญญา ประนีประนอมยอมความ เป็นต้น ไป จน ถึง วันที่ จำเลย ให้ โจทก์ ออกจาก งาน ซึ่ง ยัง ไม่ ถึง 240 วัน โจทก์ ไม่ มี สิทธิ เรียก ค่าชดเชย จำเลย เลิกจ้าง โจทก์เพราะ โจทก์ จงใจ ทำ ให้ จำเลย เสียหาย ละทิ้ง หน้าที่ เป็น เวลา3 วัน ทำงาน ติดต่อ กัน ฝ่าฝืน ข้อบังคับ และ ระเบียบ เกี่ยวกับ การทำงาน จำเลย จึง เลิกจ้าง โจทก์ ซึ่ง มิใช่ เป็น การ กลั่นแกล้ง โจทก์ทำงาน ไม่ ครบปี ไม่ มี สิทธิ หยุด พักผ่อน ขอ ให้ ยกฟ้อง
ศาลแรงงานกลาง พิจารณา แล้ว พิพากษา ให้ จำเลย จ่าย ค่าชดเชย สินจ้างแทน การ บอกกล่าว ล่วงหน้า ค่าจ้าง สำหรับ วันหยุด พักผ่อน ประจำปีแก่ โจทก์ พร้อมด้วย ดอกเบี้ย
โจทก์ และ จำเลย อุทธรณ์ ต่อ ศาลฎีกา
ศาลฎีกา แผนก คดีแรงงาน วินิจฉัย ปัญหา ข้อกฎหมาย ว่า ปัญหา ตามอุทธรณ์ ของ จำเลย ที่ ว่า การ เข้า ทำงาน ของ โจทก์ ตาม สัญญาประนีประนอมยอมความ ลง วันที่ 20 กุมภาพันธ์ 2527 และ ศาลแรงงานกลางได้ พิพากษา ตามยอม ใน วันเดียวกัน นั้น ถือ ได้ หรือ ไม่ ว่า อายุการ ทำงาน ใหม่ ของ โจทก์ นับ ติดต่อ กับ อายุ การ ทำงาน เดิม ที่โจทก์ เคย ทำงาน กับ จำเลย มา ก่อน โจทก์ ฟ้อง คดี ดังกล่าว พิจารณาแล้ว ข้อเท็จจริง ปรากฏ ว่า เดิม โจทก์ ทำงาน กับ จำเลย เมื่อ วันที่1 สิงหาคม 2524 ต่อมา โจทก์ หา ว่า จำเลย ผิด สัญญา จึง นำ คดี มาฟ้อง ต่อ ศาลแรงงานกลาง ใน วันที่ 18 สิงหาคม 2526 เรียก ค่าเสียหายและ เงิน ต่างๆ หลาย ประเภท โจทก์ จำเลย ตกลง กัน ได้ ดัง ปรากฏ ตามสัญญา ประนีประนอมยอมความ ลง วันที่ 20 กุมภาพันธ์ 2527 บริษัท จำเลยยอม จ่ายเงิน 30,000 บาท ให้ แก่ โจทก์ และ ยอมรับ โจทก์ กลับ เข้าทำงาน ใน อัตรา เงินเดือน เดือนละ 12,500 บาท ตั้งแต่ วันที่ 1 มีนาคม2527 เป็นต้น ไป โดย จะ ชำระ เงิน 30,000 บาท ดังกล่าว ใน วันที่โจทก์ กลับ เข้า ทำงาน ใน วันที่ 1 มีนาคม นั้น และ จะ ชำระ กันเองโจทก์ ยอม สละ ข้ออ้าง และ คำขอ อื่น หมด และ จะ กลับ เข้า ทำงานใน วันที่ 1 มีนาคม 2527 เป็นต้น ไป ศาลฎีกา พิเคราะห์ แล้ว เห็นว่าสภาพ การจ้าง ระหว่าง โจทก์ จำเลย ที่ มี อยู่ เดิม ยุติ ลง แล้วด้วยการ ที่ โจทก์ ฟ้อง คดี ต่อ ศาลแรงงานกลาง เมื่อ โจทก์ จำเลยตกลง ประนีประนอมยอมความ กัน ก็ มิได้ กล่าวถึง อายุ การ ทำงาน แต่เดิม ว่า จะ นับ ต่อ กับ อายุ การ ทำงาน ใหม่ อย่างไร หรือไม่ เพราะมี ช่วงเวลา ที่ เป็นความ กัน คั่น อยู่ ถึง 6 เดือน ทั้ง โจทก์ ก็มิได้ ขอ ให้ บังคับ จำเลย รับ โจทก์ กลับ เข้า ทำงาน ใหม่ ดังนี้จะ นับอายุ การ ทำงาน ที่ ตกลง กัน ใหม่ ต่อ จาก อายุ การ ทำงาน เดิมโดย มิได้ ตกลง กัน ให้ ชัดแจ้ง มิได้ การ เข้า ทำงาน ใน ช่วงหลัง ของโจทก์ ต้อง เริ่มต้น นับ อายุ การ ทำงาน ใหม่ อุทธรณ์ จำเลย ข้อนี้ฟัง ขึ้น อายุ การ ทำงาน ใน ช่วงหลัง ของ โจทก์ จาก วันที่ 1 มีนาคม2527 ถึง วันที่ 31 กรกฎาคม 2527 นับ ได้ 153 วัน โจทก์ ยัง ไม่ มีสิทธิ หยุด พักผ่อน ประจำปี ตาม ประกาศ กระทรวงมหาดไทย เรื่องการคุ้มครองแรงงาน ข้อ 10 สำหรับ ค่าชดเชย โจทก์ มี สิทธิ ได้ รับตาม ประกาศ กระทรวงมหาดไทย ดังกล่าว ข้อ 46 (1) เป็น เงิน 12,500 บาท
พิพากษา แก้ เป็น ว่า ให้ จำเลย จ่าย ค่าชดเชย แก่ โจทก์ เป็น เงิน 12,500 บาท ไม่ ต้อง จ่าย ค่าจ้าง สำหรับ วัน หยุด พักผ่อน ประจำปีนอกจาก ที่ แก้ ให้ เป็น ไป ตาม คำพิพากษา ของ ศาลแรงงานกลาง
