แหล่งที่มา : ADMIN
ย่อสั้น
เพียงแต่จำเลยร่วมกับน.ฆ่าผู้ตายโดยน.ให้จำเลยเดินข้างหน้าแล้วน.เดินแซงจำเลยขึ้นไปยิงผู้ตายยังไม่พอฟังว่าน.และจำเลยมีเจตนาฆ่าผู้ตายโดยไตร่ตรองไว้ก่อน.(ที่มา-ส่งเสริมฯ)
ย่อยาว
โจทก์ ฟ้อง ว่า จำเลย กับพวก ที่ หลบหนี ร่วมกัน ใช้ ปืน ยิง นายเรืองฤทธิ์ คงมั่ง ถึง แก่ ความตาย โดย เจตนา ฆ่า และ ไตร่ตรอง ไว้ ก่อน ขอ ให้ ลงโทษ จำเลย ตาม ประมวลกฎหมายอาญา มาตรา 288, 289(4), 83
จำเลย ให้การ ปฏิเสธ
ศาลชั้นต้น พิพากษา ว่า จำเลย มี ความผิด ตาม ประมวลกฎหมายอาญามาตรา 289(4), 83
จำเลย อุทธรณ์
ศาลอุทธรณ์ พิพากษา แก้ เป็น ว่า จำเลย มี ความผิด ตามประมวลกฎหมายอาญา 288, 83
โจทก์ ฎีกา
ศาลฎีกา วินิจฉัย ว่า คดี คง มี ปัญหา ต้อง วินิจฉัย ตาม ฎีกา ของโจทก์ เพียง ว่า จำเลย มี ความผิด ฐาน ฆ่า ผู้อื่น โดย ไตร่ตรอง ไว้ก่อน ตาม ประมวลกฎหมายอาญา มาตรา 289(4), 83 หรือไม่ ได้ พิเคราะห์คำเบิกความ ของ นาย สมภพ และ นาย พิษณุ แล้ว ปรากฏ ว่า นาย สมภพเบิกความ ว่า นาย น้อย กับ จำเลย ได้ ชกต่อย กับ ผู้ตาย ก่อน เกิดเหตุคดี นี้ ประมาณ 1 เดือน พยาน ทราบ เรื่อง นี้ จาก เพื่อนๆ แต่ ไม่ ทราบว่า นาย น้อย กับ ผู้ตาย ชกต่อย กัน ด้วย สาเหตุ อะไร เพื่อนๆ ที่บอก เรื่อง นี้ จะ เป็น ใคร ก็ จำ ไม่ ได้ หลัง เกิดเหตุ คดี นี้พยาน ได้ ถาม นาย ศิริพงษ์ และ นาย พิษณุ ถึง สาเหตุ ที่ ผู้ตาย ถูก ยิง ทั้ง สอง คน บอกว่า ไม่ ทราบ ส่วน นาย พิษณุ นั้น เบิกความ ว่าก่อน เกิดเหตุ คดี นี้ ผู้ตาย เคย เล่า ให้ พยาน ฟัง ว่า ผู้ตาย โดนรุม ทำร้าย พวก ที่ รุม ทำร้าย คือ พวก นาย น้อย แต่ ผู้ตาย มิได้ ระบุว่า จำเลย หรือ นาย น้อย ร่วม ทำร้าย ด้วย ศาลฎีกา เห็นว่า นาย สมภพและ นาย พิษณุ เบิกความ ไม่ แน่นอน มั่นคง จะ ฟัง ได้ ว่า นาย น้อยและ จำเลย มี สาเหตุ โกรธเคือง กับ ผู้ตาย มา ก่อน ส่วน คำให้การ ของจำเลย ชั้น สอบสวน นั้น นอกจาก จำเลย จะ เบิกความ ว่า ไม่ ได้ ให้การไว้ เช่นนั้น จำเลย ลงชื่อ ใน บันทึก คำให้การ เพราะ กลัว ถูก ทำร้ายแล้ว คำให้การ ของ จำเลย ก็ ไม่ อาจ ฟัง เป็น การ แน่นอน ว่า จำเลยกับ นาย น้อย วางแผน จะ ฆ่า ผู้ตาย หรือ เจตนา จะ ฆ่า ผู้ตาย มา ก่อนแล้ว จึง ไป เอา ปืน มา ยิง ผู้ตาย เพราะ ตาม เอกสาร ดังกล่าว นั้นบันทึก ไว้ ว่า จำเลย ตั้งใจ จะ เตะต่อย ผู้ตาย เท่านั้น ที่ ไป เอาปืน มา ก็ เพราะ เข้าใจ ว่า ผู้ตาย กับพวก เอา ปืน ไป ด้วย ไม่ มีเจตนา จะ ไป ยิง ผู้ตาย แต่ นาย น้อย ใจร้อน ได้ ชัก ปืน ออก มา ยิงผู้ตาย ทันที แม้ บันทึก ตอน หนึ่ง จะ มี ใจความ ว่า เมื่อ ไป เอาปืน กัน นั้น นาย น้อย พูด ว่า ‘มึง ใจ ไม่ ถึง กู ยิง เอง’ ก็ จะ ฟังเป็น การ แน่นอน ว่า ขณะ ที่ พูด นั้น นาย น้อย มี เจตนา จะ ฆ่า ผู้ตายหา ได้ ไม่ เพราะ ขณะนั้น นาย น้อย อาจ ตั้งใจ จะ ยิง โดย ไม่ มีเจตนา ฆ่า ก็ ได้ คงเหลือ แต่ พฤติการณ์ ที่ นาย น้อย ให้ จำเลย เดินข้างหน้า แล้ว นาย น้อย เดิน แซง ขึ้น ไป ยิง ผู้ตาย เท่านั้น ซึ่งก็ ยัง ฟัง เป็น แน่นอน ดัง โจทก์ ฎีกา ไม่ ได้ ว่า เป็น เรื่องนาย น้อย และ จำเลย วางแผน มา ฆ่า ผู้ตาย พยาน หลักฐาน ของ โจทก์ จึงไม่ พอ ฟัง ว่า นาย น้อย และ จำเลย มี เจตนา ฆ่า ผู้ตาย โดย ไตร่ตรองไว้ ก่อน
พิพากษา ยืน
