แหล่งที่มา : กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา
ย่อสั้น
ค่าเลี้ยงดูในวันทำพิธีแต่งงานไม่ใช่เป็นค่าใช้จ่ายในการเตรียมการสมรสอันจะเรียกค่าทดแทนกันได้ (เทียบฎีกาที่1166/2487).
ย่อยาว
โจทก์ฟ้องจำเลยทั้งสองให้รับผิดฐานผิดสัญญาหมั้น โดยจำเลยที่ ๒กับญาติผู้ใหญ่ได้มาสู่ขอโจทก์ที่ ๒ ต่อโจทก์ที่ ๑ เพื่อให้เป็นภริยาจำเลยที่ ๑ เมื่อเป็นที่ตกลงกันแล้วได้ทำพิธีหมั้นด้วยแหวน๑ วง แต่ครั้นแล้วจำเลยที่ ๑ ไม่ไปสมรสตามกำหนด จำเลยที่ ๒ในฐานะเจ้าภาพฝ่ายชายยอมรับผิดและขอร้องให้กำหนดวันแต่งงานใหม่อีกครั้ง แต่แล้วจำเลยที่ ๑ ก็ไม่ไปสมรสตามกำหนดอีก ทำให้โจทก์เสียหายเพราะได้เสียค่าใช้จ่ายสำหรับเลี้ยงแขกในวันสมรสรวม ๒ ครั้งเป็นเงิน ๒,๔๙๘.๗๕ บาท ค่าเสื้อผ้าแต่งตัวของโจทก์ที่ ๒ และการผิดสัญญานี้ทำให้โจทก์ที่ ๒ ได้รับความอับอายเสียชื่อเสียง ขอเรียกค่าทดแทนในส่วนนี้ ๓,๐๐๐ บาท ขอให้จำเลยร่วมกันชำระค่าเสียหายทั้งหมดนี้
จำเลยที่ ๑ ขาดนัดยื่นคำให้การและขาดนัดพิจารณา
จำเลยที่ ๒ ต่อสู้ว่าไม่เคยเกี่ยวข้องสู่ขอโจทก์หรือนัดแต่งงานไม่เคยทราบความสัมพันธ์ระหว่างโจทก์ที่ ๒ และจำเลยที่ ๑
ศาลชั้นต้นพิพากษาให้จำเลยทั้งสองร่วมกันรับผิดใช้ค่าเสียหายเกี่ยวกับการจัดอาหารเตรียมการสมรสสองครั้งเป็นเงิน๒,๔๙๘.๗๕ บาท ค่าเสียชื่อเสียง ๓,๐๐๐ บาท และค่าเสื้อผ้าชุดแต่งงาน ๑๐๐ บาทแก่โจทก์
จำเลยที่ ๒ อุทธรณ์
ศาลอุทธรณ์เห็นว่าจำเลยที่ ๒ เป็นเพียงผู้ช่วยเหลือจำเลยที่ ๑ในการสู่ขอและหมั้นไม่ต้องรับผิดในการที่จำเลยที่ ๑ ผิดสัญญาหมั้นไม่มาแต่งงานนัดแรก ส่วนครั้งหลังจำเลยที่ ๒ ได้ยินยอมจะชดใช้ให้จึงต้องรับผิด พิพากษาแก้ให้จำเลยที่ ๒ ร่วมกับจำเลยที่ ๑ใช้ค่าเสียหายในจำนวนเงิน ๓๐๐ บาทแก่โจทก์ที่ ๑ นอกจากที่แก้คงให้เป็นไปตามศาลชั้นต้น
โจทก์ทั้งสองฎีกา
ศาลฎีกาฟังพฤติการณ์ที่จำเลยที่ ๒ เป็นผู้สู่ขอโจทก์ที่ ๒ให้จำเลยที่ ๑ ว่ามีผลเท่ากับจำเลยที่ ๒ สัญญาจะจัดการให้จำเลยที่ ๑ ทำการสมรสอันจัดว่าเป็นคู่สัญญาหมั้นในการนี้จึงต้องร่วมรับผิดในการผิดสัญญา และได้วินิจฉัยเกี่ยวกับค่าเสียหายเกี่ยวกับค่าใช้จ่ายซื้อเครื่องบริโภคเลี้ยงแขกในวันสมรสซึ่งคงมีมาสู่ศาลฎีกาเฉพาะในวันแต่งงานครั้งแรกเท่านั้น สำหรับค่าเสียหายในรายการนี้ ศาลฎีกาเห็นว่าค่าเลี้ยงดูในวันทำพิธีแต่งงานไม่ใช่ค่าใช้จ่ายในการเตรียมการสมรสอันจะเรียกค่าทดแทนกันได้ ดังคำพิพากษาฎีกาที่ ๑๑๖๖/๒๔๘๗ ส่วนค่าใช้จ่ายเกี่ยวกับค่าเสียชื่อเสียงและค่าเครื่องแต่งตัวโจทก์ที่ ๒ ที่ศาลชั้นต้นใช้ดุลพินิจกำหนดมาแล้วนั้นเห็นว่าชอบแล้ว พิพากษาแก้ว่านอกจากค่าเลี้ยงดูแขก ๓๐๐ บาทแล้ว ให้จำเลยทั้งสองร่วมกันใช้ค่าเสื้อผ้าชุดแต่งงาน ๑๐๐ บาทแก่โจทก์และค่าทดแทนแก่โจทก์ที่ ๒ ที่ต้องเสียชื่อเสียง ๓,๐๐๐ บาทนอกจากที่แก้ให้เป็นไปตามศาลอุทธรณ์.
