แหล่งที่มา : กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา
ย่อสั้น
ตามบทบัญญัติแห่งประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความอาญา มาตรา 221
กฎหมายมอบให้เป็นดุลยพินิจอันเด็ดขาดของผู้พิพากษาผู้มีคำสั่งอนุญาตให้ฎีกา
(วินิจฉัยโดยที่ประชุมใหญ่ครั้งที่ 1/2523)
ย่อยาว
โจทก์ฟ้องขอให้ลงโทษจำเลยตามพระราชบัญญัติอาวุธปืน ฯลฯ
จำเลยให้การรับสารภาพ
ศาลชั้นต้นพิพากษาว่า จำเลยมีความผิดตามฟ้องลงโทษฐานมีอาวุธปืนและเครื่องกระสุนปืนโดยไม่รับอนุญาต จำคุก ๑ ปี ฐานพกพาปืนไปในทางสาธารณะ จำคุก ๖ เดือน รวมจำคุก ๑ ปี ๖ เดือน รับลดกึ่ง จำคุก ๙ เดือน ของกลางริบ
จำเลยอุทธรณ์ขอให้รอการลงโทษ หรือลดโทษแก่จำเลย
ศาลอุทธรณ์พิพากษายืน
จำเลยฎีกา โดยผู้พิพากษาซึ่งลงชื่อเป็นองค์คณะในคำพิพากษาศาลชั้นต้นอนุญาตให้ฎีกาในปัญหาข้อเท็จจริง
ศาลฎีกาวินิจฉัยว่าในคดีซึ่งแต่ละกระทงความผิดคู่ความต้องห้ามฎีกาในปัญหาข้อเท็จจริงและผู้พิพากษาดังที่ระบุไว้ในประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาอาญา มาตรา ๒๒๑ ได้มีคำสั่งอนุญาตให้ฎีกา โดยพิเคราะห์เห็นว่าข้อความที่ตัดสินนั้นเป็นปัญหาสำคัญอันควรสู่ศาลสูงสุดเช่นคดีนี้จะถือว่าเป็นดุลยพินิจที่เด็ดขาด หรือว่าศาลฎีกายังมีอำนาจพิเคราะห์อีกชั้นหนึ่งว่าเป็นปัญหาสำคัญเช่นนั้นจริงหรือไม่ โดยที่ประชุมใหญ่มีมติว่า ตามบทบัญญัติแห่งมาตรา ๒๒๑ นั้น กฎหมายมอบให้เป็นดุลยพินิจอันเด็ดขาดของผู้พิพากษาผู้มีคำสั่งอนุญาตให้ฎีกา
ส่วนปัญหาตามฎีกาของจำเลยนั้นวินิจฉัยว่ายังไม่เป็นเหตุผลเพียงพอที่จะเปลี่ยนแปลงดุลยพินิจของศาลล่างทั้งสองซึ่งได้พิพากษาต้องกันที่ไม่รอการลงโทษให้จำเลย
พิพากษายืน
