แหล่งที่มา : กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา
ย่อสั้น
โจทก์ฟ้องว่าจำเลยทำผิดเมื่อวันที่ 27-28 พฤษภาคม พ.ศ.2479 ตรงกับวันขึ้น 7-8 ค่ำเดือน 6 ชั้นพิจารณาโจทก์นำพะยานมาสืบได้ความว่าจำเลยทำผิดในวันขึ้น 7-8 ค่ำเดือน 7 ส่วนจำเลยหลงข้อต่อสู้นำพะยานมาสืบอ้างฐานที่อยู่ในเดือน 6 ตามฟ้องโจทก์ดังนี้ ศาลจะลงโทษจำเลยมิได้ เหตุในลักษณคดีลักษณที่ไม่เป็นเหตุในลักษณคดี
ย่อยาว
คดีนี้โจทก์ฟ้องว่าเมื่อวันที่ ๒๗-๒๘ พฤษภาคม ตรงกับวันขึ้น ๗-๘ ค่ำเดือน ๖ พ.ศ.๒๔๗๙ จำเลยกับพวกสมคบกันลักทรัพย์
นายเผิ่งจำเลยให้การรับสารภาพ นายอินจำเลยให้การปฏิเสธ
ชั้นพิจารณาปรากฎจากคำพะยานของโจทก์ว่าจำเลยทำผิดในวันขึ้น ๗-๘ ค่ำเดือน ๗ ส่วนนายอินจำเลยหลงข้อต่อสู้นำพะยานมาสืบว่าในเดือน ๖ จำเลยไปอยู่ยังต่างจังหวัด
ศาลฎีกาตัดสินว่ายืนตามศาลชั้นต้นว่ารูปคดีดั่งนี้จะลงโทษนายอินจำเลยมิได้ ตามประมวลวิธีพิจารณาอาญา ม.๑๙๒ แม้โจทก์จะอ้างถึงวันเดือนตามสุริยคดี (วันที่ ๒๗-๒๘ พฤษภาคม) มาด้วยก็ดี แต่ตาม ม.๑๕๘ (๕) ก็บัญญัติให้โจทก์ระบุข้อเท็จริงแลรายละเอียดที่เกี่ยวกับเวลามาให้พอสมควรที่จำเลยจะเข้าใจข้อหาได้ ฉะนั้นที่โจทก์ระบุเดือน ๖ มาในฟ้องจำเลยเข้าใจผิดแล้วมิได้จัดการแก้ไขฟ้องเสียให้ถูกต้องตามควร โจทก์จึงชนะคดีไม่ได้ พิพากษาให้ยกคำพิพากษาศาลอุทธรณ์ ยกฟ้องโจทก์ฉะเพาะนายอินจำเลยเสีย
