แหล่งที่มา : กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา
ย่อสั้น
โจทก์ฟ้องบรรยายว่า จำเลยใช้มีดแทงผู้ตาย ตายโดยเจตนาฆ่า แต่ตามท้องสำนวนได้ความว่า ผู้ตายถูกแทงด้วยของแข็งแหลม ดังนี้ แม้จะไม่ได้ความชัดว่า ถูกแทงด้วยมีดดังโจทก์ระบุ – ในฟ้อง ก็เป็นการถูกแทงเช่นเดียวกัน หาใช่เป็นกรณีข้อเท็จจริงในทางพิจารณาต่างกับคำบรรยายฟ้อง อันจะทำให้ฟ้องตกไปตาม ป.ม.วิ.อาญามาตรา 192 ไม่
ย่อยาว
โจทก์ฟ้องว่า จำเลยได้บังอาจให้อาวุธมีดแทงทำร้ายร่างกายนายทอง แซ่เตีย ๑ ที โดยเจตนาจะฆ่านายทอง นายทองได้ถึงแก่ความตายเพราะพิษบาดแผลขอให้ลงโทษตาม ก.ม.ลักษณะอาญามาตรา ๒๔๙.
จำเลยปฏิเสธ
ศาลชั้นต้นพิพากษาว่า จำเลยมีความผิดตาม ก.ม.ลักษณะอาญามาตรา ๒๕๔๑ ให้จำคุก ๑๐ ปี
ศาลอุทธรณ์พิพากษายืน
จำเลยฎีกา
ศาลฎีกาเห็นว่า ศาลอุทธรณ์ได้วินิจฉัยไว้โดยละเอียดแล้ว ส่วนข้อที่จำเลยว่าข้อเท็จจริงต่างกับฟ้องนั้นตามท้องสำนวนได้ความว่า ผู้ตายได้ถูกแทงด้วยของแข็งแหลมแม้จะไม่ได้ความชัดว่าถูกแทงด้วยมีดดังโจทก์ระบุในฟ้อง แต่ก็เป็นการแทงเช่นเดียวกัน หาใช่เป็นกรณีข้อเท็จจริงในทางพิจารณาต่างคำบรรยายฟ้อง อันจะทำให้ฟ้องของโจทก์ตกไปตาม ป.ม.วิ.อาญามาตรา ๑๙๒ ไม่
จึงพิพากษายืน
