แหล่งที่มา : กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา
ย่อสั้น
การใช้สถานที่เอกชนทำการขายและสะสมอาหารโดยไม่ได้รับอนุญาตนั้น การกระทำแต่ละคราวย่อมเกิดเป็นความผิดได้
ในระหว่างวันที่ 1 มกราคม 2505 ถึงวันที่ 4 กรกฎาคม 2505 จำเลยได้ใช้บ้านเรือนจำเลยทำการขายและสะสมอาหารโดยมิได้รับอนุญาต จำเลยได้ถูกฟ้องและศาลได้พิพากษาลงโทษจำเลยไปแล้ว ต่อมาในระหว่างวันที่ 1 ตุลาคม 2505 ถึงวันที่ 27 ตุลาคม 2505 จำเลยได้ใช้บ้านเรือนจำเลยทำการขายและสะสมอาหารโดยมิได้รับอนุญาตอีก จำเลยจึงถูกฟ้องหาว่ากระทำผิดในครั้งหลังนี้อีก ดังนี้ การกระทำของจำเลยในครั้งหลังนี้เป็นการกระทำผิดต่างกรรมต่างวาระกับการกระทำผิดที่ศาลพิพากษาลงโทษจำเลยไปแล้ว การกระทำของจำเลยไม่ใช่เป็นการกระทำครั้งเดียวคราวเดียวต่อเนื่องกัน จึงไม่เป็นฟ้องซ้ำ
ย่อยาว
โจทก์ฟ้องว่า ระหว่างวันที่ ๑ มกราคม ๒๕๐๕ ถึง ๙ กรกฎาคม ๒๕๐๕ ทั้งกลางวันและกลางคืน จำเลยมิได้รับอนุญาตจากเจ้าพนักงานท้องถิ่นให้ใช้สถานที่เอกชนทำการค้าขาย ทำประกอบ ปรุงหรือสะสมอาหารหรือน้ำแข็งได้ จำเลยได้ถูกฟ้องต่อศาลเมื่อวันที่ ๓๐ สิงหาคม ๒๕๐๕ และศาลได้พิพากษาลงโทษปรับจำเลยไปแล้ว แต่จำเลยหาได้งดเว้นการกระทำไม่ ยังคงฝ่าฝืนอยู่อีก กล่าวคือ เมื่อระหว่างวันที่ ๔ ตุลาคม ๒๕๐๕ ตลอดมาจนถึง ๒๗ ตุลาคม ๒๕๐๕ ทั้งกลางวันและกลางคืน จำเลยได้ใช้บ้านเรือนจำเลยอันเป็นสถานที่เอกชนทำการขายและสะสมอาหาร มีข้าวโพดบรรจุกระสอบ กระบุง และถั่วหลา ถั่วแระ เพื่อขายให้บุคคอื่นบริโภคโดยจำเลยมิได้รับอนุญาตจากเจ้าพนักงานท้องถิ่นขอให้ลงโทษจำเลยตามพระราชบัญญัติสาธารณสุข พ.ศ.๒๔๘๔ มาตรา ๕๐,๖๗ เทศบัญญัติเทศบาลเมืองชุมแสง เรื่องควบคุมการค้าอาหารและน้ำแข็งในสถานที่เอกชน พ.ศ.๒๔๘๗ ข้อ๔,๑๖
จำเลยให้การรับว่า ได้ทำการค้าขายโดยไม่มีใบอนุญาตสะสมอาหารจริง แต่ต่อสู้ว่าฟ้องโจทก์เป็นการฟ้องซ้ำ
ศาลชั้นต้นงดสืบพยานแล้ววินิจฉัยว่า การกระทำของจำเลยซึ่งถูกลงโทษแล้วนั้นเป็นการกระทำต่างกรรมต่างวาระกันกับคดีนี้ ฟ้องของโจทก์ไม่เป็นฟ้องซ้ำ พิพากษาลงโทษจำเลยตามฟ้อง
จำเลยอุทธรณ์ ศาลอุทธรณ์พิพากษายืน
จำเลยฎีกา
ในประเด็นเรื่องฟ้องซ้ำนั้น ศาลฎีกาเห็นว่า คดีนี้โจทก์ฟ้องอ้างว่าการกระทำของจำเลยที่เป็นความผิดนั้น คือ ระหว่างตั้งแต่วันที่ ๑ ตุลาคม ๒๕๐๕ ตลอดมาจนถึงวันที่ ๒๗ ตุลาคม ๒๕๐๕ จำเลยได้ใช้บ้านเรือนจำเลยอันเป็นสถานที่เอกชนทำการขายและสะสมอาหารโดยมิได้รับอนุญาตจากเจ้าพนักงานท้องถิ่น การกระทำของจำเลยที่โจทก์ถือว่าเป็นความผิดและขอให้ลงโทษก็คือ การใช้สถานที่เอกชนทำการขายและสะสมอาหารตามวันเวลาที่กล่าวแล้ว จำเลยก็ให้การรับว่าได้ทำการค้าขายโดยไม่มีใบอนุญาตจริง การที่จำเลยถูกฟ้องและศาลพิพากษาลงโทษจำเลยไปเมื่อวันที่ ๓๐ สิงหาคม ๒๕๐๕ เพราะการกระทำของจำเลยเมื่อระหว่างวันที่ ๑ มกราคมถึง วันที่ ๔ กรกฎาคม ๒๕๐๕ เป็นการขายและสะสมอาหารโดยมิได้รับใบอนุญาตจากเจ้าพนักงานท้องถิ่น เป็นการกระทำผิดต่อกฎหมายกรรมหนึ่ง วาระหนึ่งต่างหากจากการกระทำผิดต่อกฎหมายที่จำเลยใช้สถานที่เอกชนทำการขายและสะสมอาหารระหว่างวันที่ ๑ ตุลาคมถึงวันที่ ๒๗ ตุลาคม ๒๕๐๕ การกระทำของจำเลยในครั้งหลังนี้เป็นการกระทำผิดต่างกรรมต่างวาระกับการกระทำผิดที่ศาลพิพากษาลงโทษจำเลยไปแล้ว การกระทำของจำเลยไม่ใช่เป็นการกระทำครั้งเดียวคราวเดียวต่อเนืองกัน
เพราะการใช้สถานที่เอกชนทำการขายและสะสมอาหารโดยไม่ได้รับอนุญาตนั้น เป็นที่เห็นได้ว่าการกระทำแต่ละคราวย่อมเกิดเป็นความผิดได้
พิพากษายืน
