แหล่งที่มา : กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา
ย่อสั้น
ที่จะได้กรรมสิทธิโดยการครอบครองทรัพย์สินของผู้อื่นนั้นถือเกณฑ์ผู้เข้าอยู่ครอบครอง มิได้อาศัยเกณฑ์เจ้าของเดิมละทิ้ง
ย่อยาว
ที่วิวาทอยู่ในโฉนดของ ว.จำเลยซื้อไว้ตั้งแต่ ร.ศ.๑๒๘ พ.ศ.๒๔๕๖ และ ๒๔๖๑ รวม ๓ โฉนด ตั้งแต่ซื้อแล้ว ว.ทำเองบ้าง ให้ผู้อื่นเช่าทำบ้าง แต่ไม่ได้ผลเพราะน้ำเค็ม จึงทำเป็นบ่อปลา เลี้ยงสัตว์แต่ไม่เต็มเนื้อที่ยังเหลือยู่เป็นป่าหญ้าอยู่มาก แม้ ว.จะมิได้อยู่ประจำก็ได้มอบให้คนอื่นอยู่ดูแลแทน แล้วยังได้เอาไปจำนำบ้างขายฝากบ้าง เมื่อ พ.ศ.๒๔๗๓ โจทก์เข้าไปทำนาในที่วิวาท นับแต่นั้นมาจนถีงวันฟ้องร้องยังไม่ครบ ๑๐ ปี โจทก์ฟ้องขอให้ขับไล่เรียกค่าเสียหายจากจำเลย
ศาลเดิมฟังว่าเป็นที่ของ ว.ให้ยกฟ้องโจทก์
ศาลอุทธรณ์ว่าที่รายนี้ ว.ซื้อมาแล้วไม่ปกครองทิ้งรกร้างว่างเปล่าาจนกลายเป็นป่า โจทก์เข้าทำมากว่า ๑๐ ปีแล้ว ว.จำเลยจึงขาดสิทธิ ให้ขับไล่จำเลย
ศาลฎีกาเห็นว่าโจทก์เพิ่งเข้าทำเมื่อพ.ศ.๒๔๗๓ ยังไม่ครบ ๑๐ ปี จึงไม่มีทางได้กรรมสิทธิตาม ป.พ.พ.ม.๑๓๘๒ ฎีกาที่ ๖๙๕/๕๔๖๓ แล ๓๖๗/๒๔๖๙ ที่โจทก์อ้างนั้นตามเนื้อเรื่องปรากฎว่าผู้อื่นเข้าครอบครองที่เกิน ๙-๑๐ ปี ซึ่งศาลฎีกาวินิจฉัยว่าเจ้าของละทิ้งนั้น แท้จริงก็โดยนัยขาดอายุความตาม ป.พ.พ.ม.๑๖๔ นั่นเอง จึงพิพากษายืนตามศาลเดิม
