แหล่งที่มา : กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา
ย่อสั้น
ชิงทรัพย์,ฉ้อโกง
ย่อยาว
โจทย์ฟ้องขอให้ลงโทษจำเลยตามกฎหมายอาญา ม.๒๙๘ – ๓๐๔
ได้ความว่ามีผู้ร้ายลักกระบือของเจ้าทรัพย์ไป ๑ กระบือ รุ่งขึ้นเจ้าทรัพย์กับพวกออกติดตามผู้ร้าย พอ ๙ ก.ท.พบ ว.น.จำเลยกำลังจูงกระบือ เจ้าทรัพย์ร้องห้ามจำเลย ๆ ยกปืนขู่ทำท่าจะยิง แล้วบังคับให้เจ้าทรัพย์ยืนอยู่จน ว. จูงกระบือเข้าป่าไป จำเลยจึงให้พวกเจ้าทรัพย์กลับ ในวันเดียวกันนั้น น. จำเลยมาบอกเจ้าทรัพย์ว่า ถ้าให้เงิน ๑๐ บาทจำเลยจะคืนกระบือให้ เจ้าทรัพย์เชื่อจึงให้เงินไป แล้วจำเลยไม่คืนกระบือแก่เจ้าทรัพย์ มีปัญหาชั้นฎีกาว่า ๑. ว.น.จำเลยจะมีความผิดฐานชิงทรัพย์ฤารับของโจร ๒. น.จำเลยจะมีความผิดฐานฉ้อฤาไม่
ฎีกาวินิจฉัยว่า
๑. เจ้าทรัพย์ทราบว่ากระบือหายในเวลากลางคืนแล้วตามพบจำเลยในวันรุ่งขึ้นนั้น เป็นเวลาใกล้ชิดติดต่อกัน ไม่มีเหตุที่จะชวนให้สงสัยว่าจำเลยมิได้เป็นผู้ร้ายลักกระบือรายนี้ ทั้งจำเลยก็มิได้แก้ตัวว่ากระบือตกทอดมาอยู่ที่จำเลยด้วยอาการอย่างไร แลเมื่อเจ้าทรัพย์ตามทันจำเลย ๆ กลับใช้อาวุธปืนขู่เจ้าทรัพย์เพื่อให้เป็นความสดวกในการลักทรัพย์ดังนี้ กิริยาของ ว.น.จำเลยเป็นความผิดฐานชิงทรัพย์ตาม ม. ๒๙๘
๒. ไม่ได้ความชัดว่า น.จำเลยใช้อุบายหลอกลวงให้เจ้าทรัพย์หลง เพราะกระบือก็คงมีอยู่ที่จำเลยจริง การที่ น. รับเงินค่าไถ่กระบือไป แต่ไม่นำกระบือมาคืนให้ตามสัญญานั้น ไม่เป็นผิดฐานฉ้อตาม ม. ๓๐๔
