แหล่งที่มา : กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา
ย่อสั้น
ทางเดิน ทางสาธารณะเพียงแต่แย่งผลประโยชน์ไม่ได้เข้ายึดถือเอาที่ดินไม่เปนบุกรุกทางอาญา
ย่อยาว
ข้อเท็จจริงปรากฏว่า โจทก์ได้เช่าที่ดินของ อ. ทำเปนทางเดินรถยนต์ เดินรับส่งคนโดยสายไปต่อกับทางหลวง จำเลยได้นำรถยนต์เข้าไปรับส่งคนโดยสวนในทางนี้บ้าง โจทก์เคยห้ามแต่ จำเลยไม่ฟัง โจทก์จึงฟ้องหาว่า จำเลยบุกรุกขอให้ ลงโทษจำเลยตาม กฎหมายลักษณอาญา ม. ๓๒๗ – ๓๒๘ – ๓๒๙
ศาลล่างพิพากษาให้ยกฟ้อง โจทก์โดยฟังว่า อ. ได้ปล่อยที่รายพิพาทให้เปนทางสาธารณะมาประมาณ ๑๔ ปีแล้ว ถึงแม้ โจทก์จะได้เช่ามาจาก อ. แลตัดขยายทางให้กว้างออกไปจนรถยนต์เดินได้ก็ดี หาเปนเหตุให้เปลี่ยนแปลงสิทธิของสาธารณะชนไม่ การที่ จำเลยเดินผ่านไปมาในที่รายนี้ไม่มีเจตนาจะยึดถือเอาที่ดินหรือจงใจขัดขวางต่ออำนาจแลกรรมสิทธิในที่ดินนั้น
ศาลอุทธรณ์พิพากษากลับ ศาลล่างว่า จำเลยมีผิดฐานบุกรุกให้ ลงโทษจำคุกจำเลยตาม ม. ๓๒๗ เพราะเห็นว่าทางรายนี้ไม่ใช่เปนทางสาธารณะ โจทก์ได้โก่นสร้างทำเปนที่อาสัยและเดินรถเปนส่วนตัว
ศาลฎีกากลับศาลอุทธรณ์ยืนตาม ศาลล่างให้ยกฟ้อง โจทก์ เพราะกิริยาที่ จำเลยกระทำไปนั้น เปนแต่เพียงเจตนาเพื่อจะแย่งผลประโยชน์ของ โจทก์ในทางแพ่ง หาได้ยึดถือเอาที่ดินของ โจทก์รายนี้ไม่
