แหล่งที่มา : กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา
ย่อสั้น
น่าที่นำสืบในเรื่องฟ้องเรียกค่าเสียหายการกำหนดค่าเสียหายอยู่ในอำนาจศาลสัญญาสยามกับอังกฤษ พ.ศ. 2468 คู่ความฎีกาได้เฉภาะข้อกฎหมาย
ย่อยาว
เรื่องนี้โจทก์ฟ้องว่าจำเลยขับรถยนต์ทับภรรยาโจทก์ตายโดยความเลินเล่อ ขอให้ใช้ค่าเสียหาย ๕๐๐๐ บาท
ศาลฎีกาตัดสินยืนตามศาลอุทธรณ์ว่า คดีนี้ต้องพิจารณาตามสัญญาระหว่างกรุงสยามกับอังกฤษ พ.ศ. ๒๔๖๘ ซึ่งคู่ความจะฎีกาได้แต่ข้อกฎหมายแลค่าเสียหายที่โจทก์จะได้ในคดีเช่นนี้ โจทก์ต้องแสดงว่าเนื่องจากความผิดของจำเลยโจทก์ได้เสียหายอะไรไปบ้างเปนต้นว่าค่าปลงศพ ค่าแรงงาน ตามประมวลแพ่ง ม. ๔๔๓ – ๔๔๕ ส่วนการกำหนดค่าเสียหายนั้นสุดแต่ศาลจะเห็นสมควร ที่ศาลล่างกะมา ๒๐๐๐ บาท นั้นดีแล้ว แต่ข้อที่โจทก์ว่าอำนาจฟ้องของโจทก์เนื่องมาจากกฎหมายอาญามาตรา ๘๗ ถ้าจำเลยไม่ใช้สินไหม ควรบังคับให้จำคุกจำเลยแทนนั้น กรรมการเห็นว่าตาม ม. ๘๗ ท่านประสงค์ว่าโจทก์ต้องเปนผู้ถูกกระทำร้ายแลเปนผู้ได้รับความเสียหายทั้ง ๒ ประการ แม้ขาดข้อใดข้อหนึ่งที่ไม่เข้าในบทมาตรา ๘๗ เมื่อโจทก์เปนแต่ผู้เสียหายเท่านั้น ฟ้องของโจทก์จึงไม่เนื่องมาจากกฎหมายอาญา อนึ่งเรื่องนี้โจทก์ฟ้องแต่ทางแพ่งอย่างเดียวมิได้ขอค่าเสียหายรวมมาในคดีอาญา โจทก์จะฟ้องขอให้จำคุกแทนการใช้ค่าสินไหมไม่ได้ ให้ยกฎีกาโจทก์เสีย
