แหล่งที่มา : กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา
ย่อสั้น
เมื่อโจทก์ได้เชิด ป. หรือรู้แล้วยังยอมให้ ป. เชิดตัวเองออกแสดงว่าเป็นตัวแทนของโจทก์ โจทก์ย่อมต้องรับผิดต่อจำเลยผู้สุจริตซึ่งมิได้ล่วงรู้ถึงความจริงเสมือนว่า บ. เป็นตัวแทนของโจทก์
จำเลยได้ตกลงซื้อรถพิพาทจาก บ. เมื่อวันที่ 13 มกราคม 2511 ยังชำระเงินไม่ครบ ต่อมาจำเลยได้ทำหลักฐานเป็นหนังสือให้โจทก์ไว้เมื่อวันที่ 25 กรกฎาคม 2512 ว่าจำเลยได้รับรถพิพาทไปในวันนั้นเองการกระทำของจำเลยเช่นนี้ฟังตระหนักเป็นปริยายได้ว่าจำเลยยอมรับสภาพแล้วว่ายังเป็นหนี้ค่าซื้อรถพิพาทกับโจทก์อยู่ในวันนั้น โจทก์ฟ้องเรียกค่ารถยนต์และค่าเสียหายเมื่อวันที่ 19 กรกฎาคม 2514 คดีโจทก์จึงไม่ขาดอายุความ
ย่อยาว
โจทก์ฟ้องว่า เมื่อวันที่ 25 กรกฎาคม 2512 จำเลยได้ซื้อและได้รับรถยนต์ไปจากโจทก์แล้ว โดยสัญญาว่าจะชำระราคาใน 6 เดือน เมื่อครบกำหนดจำเลยไม่ชำระโจทก์ทวงถามแล้วจำเลยเพิกเฉย ขอให้ศาลพิพากษาให้จำเลยใช้เงินค่ารถยนต์และค่าเสียหายพร้อมดอกเบี้ยแก่โจทก์
จำเลยให้การว่า โจทก์มีนายบุญเย็น สีบุญเรือง เป็นตัวแทนขายรถให้โจทก์จำเลยซื้อรถจากนายบุญเย็น และค้างชำระราคาเพียงบางส่วน จำเลยซื้อรถคันพิพาทจากโจทก์ตั้งแต่วันที่ 13 มกราคม 2511 แต่โจทก์ยังมิได้โอนทะเบียนให้จำเลย ในเดือนกรกฎาคม 2512 จำเลยไปติดต่อกับโจทก์ โจทก์แจ้งแก่จำเลยว่ายังไม่มีหลักฐานการรับรถพิพาท จำเลยจึงเซ็นรับรถพิพาทให้โจทก์ การซื้อขายมิได้เกิดในวันเซ็นรับรถคดีโจทก์ขาดอายุความฟ้องร้อง
ศาลชั้นต้นพิพากษาให้จำเลยชำระหนี้โจทก์ตามฟ้อง
จำเลยอุทธรณ์
ศาลอุทธรณ์ฟังว่าโจทก์เชิดนายบุญเย็นเป็นตัวแทน นายบุญเย็นได้ขายรถพิพาทให้จำเลยโดยรับรถของจำเลยตีชำระหนี้รถพิพาทบางส่วนแล้ว พิพากษาแก้ให้จำเลยชำระหนี้บางส่วนที่ค้าง
โจทก์จำเลยฎีกา
ศาลฎีกาฟังข้อเท็จจริงว่า เดือนธันวาคม 2510 บริษัทโจทก์ได้ไปออกร้านแสดงสินค้ารถยนต์ในงานประจำปีที่จังหวัดขอนแก่น มีนายบุญเย็น สีบุญเรืองแสดงตนว่าเป็นตัวแทนของโจทก์ โดยนายบุญเย็นเคยทำงานอยู่ที่บริษัทโจทก์แต่ได้ออกมานานแล้วและได้มาช่วยดูแลร้านโจทก์ด้วย มีการโฆษณาทางเครื่องขยายเสียงว่า ใครต้องการซื้อรถให้ติดต่อนายบุญเย็นซึ่งเป็นตัวแทนโจทก์จำเลยได้ซื้อรถจากนายบุญเย็น 1 คันโดยเอารถจำเลยตีราคาชำระค่ารถยนต์พิพาทบางส่วน หลังจากงานประจำจังหวัดเลิกแล้ว รถยนต์ของโจทก์ที่นำมาแสดงในงานได้ถูกนำไปเก็บไว้ที่บ้านนายบุญเย็นหลายเดือน เมื่อนายระวีผู้จัดการฝ่ายขายของโจทก์ไปพบนายบุญเย็น ก็ทราบว่านายบุญเย็นได้มอบรถให้จำเลยโดยจำเลยจะซื้อ นายระวีก็ได้แต่บอกว่าให้เอาเงินมาให้เท่านั้น พฤติการณ์เช่นนี้ย่อมถือได้ว่าโจทก์ได้เชิดนายบุญเย็นหรือรู้แล้วยังยอมให้นายบุญเย็นเชิดตัวเองออกแสดงว่าเป็นตัวแทนโจทก์ โจทก์ย่อมต้องรับผิดต่อจำเลยผู้สุจริตซึ่งมิได้ล่วงรู้ถึงความจริงเสมือนว่านายบุญเย็นเป็นตัวแทนของโจทก์
สำหรับเรื่องอายุความนั้น เมื่อได้ความว่าจำเลยได้ยินยอมทำหลักฐานเป็นหนังสือให้โจทก์ไว้เมื่อวันที่ 25 กรกฎาคม 2512 ว่าจำเลยได้รับรถพิพาทไปในวันนั้นเองย่อมฟังตระหนักเป็นปริยายได้ว่าจำเลยยอมรับสภาพแล้วว่ายังเป็นหนี้ค่าซื้อรถยนต์พิพาทกับโจทก์อยู่ในวันนั้น โจทก์ฟ้องคดีนี้เมื่อวันที่19 กรกฎาคม 2514 คดีจึงไม่ขาดอายุความ
พิพากษายืน
