แหล่งที่มา : กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา
ย่อสั้น
เงินที่นายจ้างให้แก่ลูกจ้างเป็นค่าเดินทางไปเยี่ยมบ้านยังต่างประเทศนั้นถือว่าเป็นประโยชน์เพิ่มซึ่งนายจ้าง+ายให้แก่ลูกจ้างเป็นค่าแรงงานตาม ม.7 (ก) เงินจำนวนนี้ต้องเสียภาษีเงินได้
ย่อยาว
โจทก์เป็นลูกจ้างของบริษัท อ.ในระหว่างนั้นโจทก์ได้ลาไปพักผ่อนยังทวีปยุโรปมีกำหนด ๖ เดือน บริษัทนายจ้างของโจทก์ได้จ่ายตั๋วค่าพาหนะเดินทางทั้งไปและกลับให้เป็นราคา ๑๕๐๖.๙๔ บาท และค่าใช้จ่ายในการเดินทางอีก ๑๐๘.๙๔ บาท เงินทั้ง ๒ จำนวนนี้จำเลยได้ประเมินให้โจทก์เสียเงินได้ โจทก์ได้ชำระให้ไปแล้ว จึงมาฟ้องเรียกคืนอ้างว่าเป็นเงินที่บริษัทจ่ายให้โจทก์เปล่า ๆ มิได้มีค่าตอบแทนอะไร
ศาลชั้นต้นและศาลอุทธรณ์พิพากษาให้ยกฟ้องโจทก์
ศาลฎีกาตัดสินว่าแม้ตามสัญญาจ้างจะไม่มีข้อผูกพันให้บริษัทต้องจ่ายให้โจทก์ก็จริง แต่ปรากฎว่าบริษัท อ.ได้เคยจ่ายเงินเช่นนี้ให้ลูกจ้างคนอื่นเช่นเดียวกัน จึงเห็นได้โดยชัดเจนว่าเงินรายนี้เข้าในความหมายเป็นประโยชน์เพิ่มจากค่าจ้างแรงงานของโจทก์ตาม ม.๗ (ก) วรรคสุดท้ายนั่นเอง ทั้งการลาพักผ่อนเช่นนี้เป็นการส่วนตัวของโจทก์ ไม่ใช่เป็นเรื่องจำนวนเงินที่โจทก์ต้องเสียไปในการปฏิบัติหน้าที่อันจะได้รับยกเว้นตาม ม.๘ พิพากษายืนตามศาลล่างทั้ง ๒
