แหล่งที่มา : กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา
ย่อสั้น
การที่ผู้ร้องขัดทรัพย์อ้างว่าได้แบ่งที่ดินกับจำเลยเป็นส่วนสัดแน่นอนและต่างได้ครอบครองส่วนที่แบ่งกันมาเกิน 10 ปีแล้วนั้นถือว่าผู้ร้องอ้างว่าตนได้มาซึ่งอสังหาริมทรัพย์หรือทรัพย์สิทธิอันเกี่ยวกับอสังหาริมทรัพย์โดยทางอื่นนอกจากนิติกรรมซึ่งโดยมาตรา 1299 วรรคสอง สิทธิของผู้ได้มาคือผู้ร้องหากยังมิได้จดทะเบียนแล้วจะยกขึ้นเป็นข้อต่อสู้บุคคลภายนอกคือโจทก์ผู้ได้สิทธิมาโดยเสียค่าตอบแทนและโดยสุจริต.และได้จดทะเบียนสิทธิโดยสุจริตแล้วคือรับจำนองที่ดินตามโฉนดนี้ในส่วนของจำเลยไว้โดยมิได้เจาะจงว่าเป็นส่วนไหน ตอนใด หาได้ไม่
ดังนั้นเมื่อได้ความว่าโจทก์เจ้าหนี้จำนองนำยึดที่ดินมีชื่อจำเลยและผู้ร้องเพื่อชำระหนี้ การที่ผู้ร้องร้องคัดค้านว่าที่ดินเป็นของผู้ร้องครึ่งหนึ่งและผู้ร้องกับจำเลยได้แบ่งที่ดินกันครอบครองเป็นส่วนสัดแน่นอนเกินกว่า10 ปี แล้วผู้ร้องจึงขอให้ขายที่ดินที่ยึดมาเฉพาะส่วนของจำเลยนั้นเมื่อข้ออ้างการแบ่งทรัพย์ของผู้ร้องจะยกขึ้นใช้ยันโจทก์ไม่ได้แล้วต้องถือว่ากรรมสิทธิ์ของจำเลยผู้ถูกยึดทรัพย์ย่อมครอบไปเหนือที่ดินทั้งหมดและที่การที่ผู้ร้องร้องขอให้ขายที่ดินเฉพาะส่วนของจำเลยก็ตามก็มีผลเท่ากับขอให้ปล่อยทรัพย์ตาม ประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความแพ่ง มาตรา 288 ผู้ร้องจะต้องอ้างว่าลูกหนี้ตามคำพิพากษามิใช่เจ้าของทรัพย์ที่ยึด ผู้ร้องจึงดำเนินคดีทางร้องขัดทรัพย์ไม่ได้โจทก์นำยึดที่ดินแปลงนี้ทั้งหมดได้แต่ผู้ร้องย่อมมีทางที่จะเรียกขอให้แบ่งส่วนของตนตามสิทธิของเจ้าของรวมได้ในทางบังคับคดีตามประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความแพ่ง มาตรา 287 ดังนัยแห่งคำพิพากษาฎีกาที่ 981/2492
ย่อยาว
เรื่องนี้เนื่องจากคดีเดิมซึ่งโจทก์นำยึดที่ดินที่จำเลยจำนองโจทก์ไว้ตามโฉนดเลขที่ 4884 ตำบลบางกระดาน อำเภอบางคล้า จังหวัดฉะเชิงเทรา เพื่อชำระต้นเงินและดอกเบี้ยพร้อมด้วยค่าฤชาธรรมเนียมโดยการขายทอดตลาด
ผู้ร้องยื่นคำร้องว่าที่ดินรายนี้ผู้ร้องมีชื่อเป็นเจ้าของร่วมอยู่ด้วย และผู้ร้องได้ครอบครองที่ดินเป็นส่วนสัดมาเกินกว่า 10 ปีแล้ว ขอให้ศาลสั่งขายที่ดินเฉพาะส่วนของจำเลยกึ่งหนึ่งทางด้านตะวันออกของที่ดิน
ศาลชั้นต้นให้ยกคำร้องของผู้ร้อง แต่ผู้ร้องมีทางที่จะขอให้แบ่งส่วนของตนได้ตามสิทธิของเจ้าของร่วมในทางบังคับคดีตามตัวอย่างฎีกาที่ 140/2492, 981/2492
ผู้ร้องอุทธรณ์ ศาลอุทธรณ์พิพากษาว่าคำร้องของผู้ร้องเช่นนี้จะถือเท่ากับขอให้ถอนการยึดทรัพย์เฉพาะส่วนของผู้ร้องอันมีผลเท่ากับขอให้ปล่อยทรัพย์ดังความเห็นของศาลชั้นต้นยังไม่ได้ ถ้าข้อเท็จจริงได้ความสมจริงดังคำร้องของผู้ร้องแล้วก็เห็นว่าผู้ร้องมีสิทธิที่จะร้องกันเอาทรัพย์ของผู้ร้องมิให้ขายไปได้ โดยอาศัยมาตรา 288 แห่งประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความแพ่ง นั่นเอง จึงให้ยกคำสั่งศาลชั้นต้น ให้ศาลชั้นต้นดำเนินการพิจารณาและวินิจฉัยชี้ขาดใหม่ตามรูปคดี
โจทก์ฎีกา
ศาลฎีกาได้ตรวจสำนวนและประชุมปรึกษาคดีแล้วเห็นว่าที่ดินซึ่งโจทก์นำยึดนี้ จำเลยมีชื่อถือกรรมสิทธิ์ร่วมอยู่กับผู้ร้องด้วยกรรมสิทธิ์ของเจ้าของรวมแต่ละคนนั้นย่อมครอบไปเหนือทรัพย์สินทั้งหมดจนกว่าจะมีการแบ่ง การแบ่งเป็นส่วนของผู้ร้องตามที่ผู้ร้องอ้างมานั้นเป็นการได้มาซึ่งอสังหาริมทรัพย์หรือทรัพย์สิทธิอันเกี่ยวกับอสังหาริมทรัพย์โดยทางอื่นนอกจากนิติกรรมโดยมาตรา 1299วรรค 2 แห่งประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์ สิทธิของผู้ได้มาคือผู้ร้องยังมิได้จดทะเบียนจะยกขึ้นเป็นข้อต่อสู้บุคคลภายนอกคือโจทก์ผู้ได้สิทธิมาโดยเสียค่าตอบแทนและโดยสุจริต และได้จดทะเบียนสิทธิโดยสุจริตแล้วคือรับจำนองที่ดินตามโฉนดนี้ในส่วนของจำเลยไว้ มิได้เจาะจงว่าเป็นส่วนไหน ตอนใด หาได้ไม่ ตามประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความแพ่ง มาตรา 288 นั้นการร้องขอให้ปล่อยทรัพย์ต้องเป็นกรณีที่กล่าวอ้างว่าลูกหนี้ตามคำพิพากษามิใช่เจ้าของทรัพย์สินที่ยึดแม้กรณีนี้ผู้ร้องจะได้ร้องขอให้ขายที่ดินเฉพาะส่วนของจำเลยก็ตามก็เท่ากับขอให้ศาลถอนการยึดทรัพย์เฉพาะส่วนของผู้ร้องมีผลเท่ากับขอให้ปล่อยทรัพย์ตามประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความแพ่งมาตรา 288 เมื่อการแบ่งทรัพย์ตามที่ผู้ร้องอ้างมานั้นใช้ยันโจทก์ไม่ได้ดังที่วินิจฉัยมาแล้ว กรรมสิทธิ์ของจำเลยซึ่งเป็นเจ้าของรวมในที่ดินแปลงนี้ยังคงครอบไปเหนือที่ดินทั้งหมด โจทก์ย่อมนำยึดที่ดินแปลงนี้ทั้งหมดได้ ผู้ร้องจะดำเนินคดีทางร้องขัดทรัพย์ไม่ได้ แต่ผู้ร้องย่อมมีทางที่จะเรียกขอให้แบ่งส่วนของตนตามสิทธิของเจ้าของรวมได้ในทางการบังคับคดีตามประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความแพ่ง มาตรา 287 ดังนัยคำพิพากษาฎีกาที่ 981/2492 ระหว่างนายเคน วิเศษดอนหวานโจทก์ นายสอน วิเศษดอนหวาน จำเลย นางพอน แน่นอุดร ผู้ร้องขัดทรัพย์คำพิพากษาศาลอุทธรณ์ไม่ต้องด้วยความเห็นศาลฎีกา
จึงพิพากษากลับโดยให้ยกคำร้องของผู้ร้องยืนตามศาลชั้นต้นกับทั้งนี้ไม่ตัดสิทธิในการเรียกขอให้แบ่งทรัพย์สินของผู้ร้องที่จะดำเนินต่อการบังคับคดีจากทรัพย์สินที่ยึดนั้น
