แหล่งที่มา : กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา
ย่อสั้น
ศาลได้พิพากษายกฟ้องโจทก์ เพราะโจทก์ไม่มีพะยานมาให้ศาลสืบในวันนัดไต่สวนมูลฟ้อง โจทก์จะกลับมาฟ้องขึ้นใหม่อีกไม่ได้ ดังนี้ เป็นคำพิพากษาที่เสร็จเด็ดขาดในความผิดซึ่งได้ฟ้อง ต้องห้ามตาม ป.ม.วิ.อาญา มาตรา 39 ข้อ 4
ย่อยาว
ความว่า โจทก์ได้ยื่นฟ้องจำเลยขอให้ลงโทษในความผิดฐานขับรถยนตร์โดยประมาทเลินเล่อชนโจทก์บาดเจ็บต่อศาลแขวงพระนครเหนือครั้งหนึ่งแล้ว ตามสำนวนคดีแดง ๕๘๗/๒๔๙๑ ซึ่งศาลแขวงฯ สั่งไต่สวนมูลฟ้อง แต่โจทก์ไม่ยื่นใบระบุพะยาน ก่อนวันนัดไต่สวน ศาลแขวงฯ เห็นว่าโจทก์ไม่มีพะยานมาให้ศาล ไต่สวนพิพากษายกฟ้อง คดีถึงที่สุด โดยโจทก์ไม่อุทธรณ์ โจทก์จึงกลับมายื่นฟ้องคดีนี้ต่อศาลแขวงพระนครเหนือ ในข้อหากรณีเดียวกันกับคดีก่อน
ศาลแขวงพระนครเหนือเห็นว่า เป็นการฟ้องซ้ำ จึงไม่รับฟ้อง
ศาลอุทธรณ์พิพากษายืน
โจทก์ฎีกา,
ศาลฎีกาวินิจฉัยว่า ในความผิดที่โจทก์ฟ้องในคดีนี้เป็นเรื่องเดียวกับที่ศาลพิพากษายกฟ้องไปแล้ว โดยถือว่าโจทก์ไม่มีพะยานมาให้ศาลสืบ ดังนี้ เป็นคำพิพากษาที่เสร็จเด็ดขาดในความผิดซึ่งได้ฟ้อง โจทก์จะกลับมาฟ้องใหม่อีกไม่ได้ ต้องห้ามตาม ป.ม.วิ.อาญามาตรา ๓๙ ข้อ ๔
ข้อที่โจทก์คัดค้านว่า คดีแรกโจทก์ปฏิบัติผิดวิธีพิจารณาเพียงเล็กน้อย ไม่ควรจะถือเป็นเหตุยกฟ้องนั้น เป็นเรื่องต้องว่ากันในคดีแรก จะอ้างมาเป็นเหตุฟ้องใหม่ไม่ได้
พิพากษายืน.
