แหล่งที่มา : เนติบัณฑิตยสภา
ย่อสั้น
ในระหว่างการปฏิบัติหน้าที่ตามคำสั่งของจำเลยที่ 2ศ. ซึ่งเป็นพนักงานขับรถเปลี่ยนให้จำเลยที่ 1 ซึ่งไม่มีใบอนุญาตขับขี่ ขับรถไปชนโจทก์ จำเลยที่ 2 ซึ่งเป็นนายจ้าง ศ. จึงต้องร่วมรับผิดในการละเมิดที่เกิดขึ้นโดยถือว่าการที่จำเลยที่ 1 ขับรถไปชนโจทก์เป็นการกระทำในทางการที่จ้างด้วย
ย่อยาว
ศาลชั้นต้นพิพากษาให้จำเลยที่ 2 ชดใช้ค่าสินไหมทดแทนแก่โจทก์ที่ 1 ถึงโจทก์ที่ 5 เป็นเงิน 55,909 บาท พร้อมดอกเบี้ย ศาลอุทธรณ์พิพากษาแก้เป็นว่า ให้ยกฟ้องเฉพาะโจทก์ที่ 1 นอกจากที่แก้คงให้เป็นไปตามคำพิพากษาศาลชั้นต้น โจทก์ที่ 1 ฎีกา
ศาลฎีกาวินิจฉัยข้อกฎหมายว่า “ปัญหาที่ว่า จำเลยที่ 1 เป็นลูกจ้างของจำเลยที่ 2 หรือไม่ และการที่จำเลยที่ 1 ขับรถไปชนโจทก์เป็นการกระทำในทางการที่จ้างหรือไม่นั้น ศาลฎีกาเห็นว่า แม้จะฟังข้อเท็จจริงดังที่จำเลยที่ 2 อ้างว่า วันเกิดเหตุประมาณ 17 นาฬิกา จำเลยที่ 2 ใช้ให้นายศุภชัยคนขับรถนำคนเจ็บไปทำบาดแผล มิได้ใช้จำเลยที่ 1 เพราะจำเลยที่ 1 ไม่มีหน้าที่ขับรถของจำเลยที่ 2 ก็หาพ้นความรับผิดไม่ เพราะในระหว่างการปฏิบัติหน้าที่ตามคำสั่งของจำเลยที่ 2 นายศุภชัยซึ่งเป็นพนักงานขับรถเปลี่ยนให้จำเลยที่ 1 ซึ่งไม่มีใบอนุญาตขับขี่ขับรถไปชนโจทก์ จำเลยที่ 2 ซึ่งเป็นนายจ้างนายศุภชัยจึงต้องร่วมรับผิดในการละเมิดที่เกิดขึ้น โดยถือว่าการที่จำเลยที่ 1 ขับรถไปชนโจทก์เป็นการกระทำในทางการที่จ้างด้วย”
พิพากษาแก้เป็นว่า ให้บังคับคดีไปตามคำพิพากษาศาลชั้นต้น
