แหล่งที่มา : กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา
ย่อสั้น
การที่จำเลยที่1สั่งจ่ายเช็คพิพาทให้โจทก์เพื่อชำระค่าหน้าดินตามสัญญาเมื่อจำเลยที่1ผิดสัญญาและไม่มีสิทธิระงับการจ่ายเงินตามเช็คพิพาทแม้ต่อมาโจทก์จะบอกเลิกสัญญาก็ตามจำเลยก็ยังคงต้องชำระเงินตามเช็คพิพาทต่อโจทก์ จำเลยที่2เป็นผู้สลักหลังเช็คพิพาทเมื่อธนาคารปฏิเสธการจ่ายเงินจำเลยที่2จึงต้องรับผิดต่อโจทก์ซึ่งเป็นผู้ทรงตามประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์มาตรา914ด้วย
ย่อยาว
โจทก์ฟ้องว่า โจทก์เป็นผู้ทรงเช็ค ซึ่งจำเลยที่ 1เป็นผู้สั่งจ่าย โดยจำเลยที่ 2 ลงลายมือชื่อสลักหลังชำระหนี้แก่โจทก์ เมื่อเช็คถึงกำหนดโจทก์นำไปเรียกเก็บเงิน แต่เรียกเก็บเงินไม่ได้เนื่องจากจำเลยที่ 1 มีคำสั่งให้ระงับการจ่าย ขอให้บังคับจำเลยทั้งสองร่วมกันชำระเงินแก่โจทก์จำนวน 1,502,986.66 บาทพร้อมด้วยดอกเบี้ย
จำเลยทั้งสองให้การว่า จำเลยที่ 1 เป็นผู้สั่งจ่ายเช็คพิพาทแก่โจทก์เพื่อตอบแทนในการที่โจทก์ให้จำเลยที่ 1 เช่าที่ดินทำการก่อสร้างอาคารแต่โจทก์กลับบอกเลิกสัญญาและไม่ยอมให้จำเลยที่ 1ก่อสร้างต่อไป อ้างว่าจำเลยที่ 1 จ้างบุคคลภายนอกถมดินไม่ถูกต้องตามสัญญา จำเลยทั้งสองไม่ต้องรับผิดชำระเงินตามเช็ค ขอให้ยกฟ้อง
ศาลชั้นต้นพิจารณาพิพากษาให้จำเลยทั้งสองร่วมกันชำระเงินแก่โจทก์จำนวน 1,400,000 บาท พร้อมด้วยดอกเบี้ย
จำเลย ทั้ง สอง อุทธรณ์
ศาลอุทธรณ์ พิพากษากลับ ให้ยก ฟ้องโจทก์
โจทก์ ฎีกา
ศาลฎีกาวินิจฉัยว่า เช็คพิพาทเอกสารหมาย จ.16 เป็นเช็คค่าหน้าดิน จำเลยที่ 1 เป็นผู้ลงลายมือชื่อสั่งจ่าย จำเลยที่ 2ลงลายมือชื่อสลักหลังเมื่อเช็คพิพาทถึงกำหนด โจทก์นำไปเรียกเก็บเงิน ปรากฎว่าธนาคารปฏิเสธการจ่ายเงิน โดยให้เหตุผลว่ามีคำสั่งให้ระงับการจ่ายปรากฎตามเอกสารหมาย จ. 17 ในสัญญาเอกสารหมาย จ.1 ตกลงให้จำเลยที่ 1 ถมที่ดินด้วยทราบหรือดินแต่ต่อมาจำเลยทั้งสองขอแก้สัญญาเป็นถมด้วยดินลูกรังซึ่งโจทก์ก็ยินยอม ปรากฎตามเอกสารหมาย จ.15 ต่อมาจำเลยทั้งสองถมที่ด้วยดินลูกรังและหินผุก้อนโต ๆ ซึ่งหินผุมีคุณสมบัติไม่ดีเท่าลูกรังเพราะทำให้การตอกเสาเข็มยาก ระดับของพื้นดินไม่แน่เมื่อทำการก่อสร้างจะเกิดโพรงภายใน เห็นว่า ตามโทรเลขเอกสารหมาย จ.6 ซึ่งจำเลยที่ 1 บอกเลิกสัญญากับนายนามมีข้อความตอนหนึ่งว่า “ปรากฎว่าท่านไม่ได้ปฏิบัติตามสัญญาท่านได้นำหินผุมาทำการถมที่ผสมกับดินลูกรังเพียงบางส่วนข้าพเจ้าได้แจ้งให้ท่านทราบด้วยวาจาระหว่างที่เริ่มทำการถมหลายครั้งแล้ว และนายเลิศศักดิ์ ภู่ชนะกิจ ได้แจ้งให้ท่านทราบด้วยวาจาหลายครั้งแล้วเช่นกัน แต่ปรากฎว่าท่านก็ยังเพิกเฉยทำการถมด้วยหินผุและนำดินลูกรังมาทับหน้าไว้” ซึ่งข้อความดังกล่าวแสดงว่า จำเลยที่ 1 ยอมรับว่านายนามได้นำหินผุมาถมที่ดินนอกจากนั้นตามเอกสารหมาย จ.10 จำเลยทั้งสองก็รับว่านายนามบิดพริ้วไม่ทำตามข้อตกลง จึงเจือสมกับคำเบิกความของโจทก์ข้อเท็จจริงฟังได้ว่าจำเลยทั้งสองเป็นฝ่ายผิดสัญญาที่นำหินผุมาถมที่ดิน เช็คพิพาทเอกสารหมาย จ.16 เป็นเช็คที่จำเลยที่ 1ออกให้โจทก์เพื่อชำระค่าหน้าดินตามสัญญาเอกสารหมาย จ.1(หรือ ล.1) ข้อ 7(2) และธนาคารได้ปฏิเสธการจ่ายเงินเพราะจำเลยที่ 1 สั่งให้ระงับการจ่ายเงินในวันที่ 29 เมษายน 2534ปรากฎตามเอกสารหมาย จ.17 ต่อมาโจทก์ได้บอกเลิกสัญญากับจำเลยทั้งสองในวันที่ 24 พฤษภาคม 2534 ปรากฎตามเอกสารหมาย จ.7ซึ่งจำเลยทั้งสองได้มีหนังสือตอบในวันที่ 30 พฤษภาคม 2534 ปรากฎตามเอกสารหมาย จ.10 การที่จำเลยที่ 1 มีคำสั่งให้ระงับการจ่ายเงินตามเช็คในระหว่างที่สัญญายังมีผลบังคับอยู่ก็ดี การที่จำเลยทั้งสองนำหินผุไปถมที่ดินก็ดีเป็นการผิดสัญญาเช็คพิพาทเป็นเช็คที่จำเลยที่ 1 ออกเพื่อชำระหนี้ค่าหน้าดินและถึงกำหนดก่อนที่โจทก์จะบอกเลิกสัญญา จำเลยที่ 1 ไม่มีสิทธิสั่งระงับการจ่ายและต้องชำระให้โจทก์ ส่วนจำเลยที่ 2 เป็นผู้สลักหลังเช็คพิพาท จึงต้องรับผิดต่อโจทก์ด้วยตามประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์ มาตรา 914 ฎีกาโจทก์ฟังขึ้น
พิพากษากลับ ให้บังคับคดีไปตามคำพิพากษาศาลชั้นต้น
