แหล่งที่มา : เนติบัณฑิตยสภา
ย่อสั้น
ในกรณีที่มีการกระทำอันประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความแพ่ง มาตรา 140 บัญญัติให้ถือว่าคำพิพากษาหรือคำสั่งนั้นได้อ่านตามกฎหมายแล้วในวันใดต้องเริ่มนับกำหนดเวลาอุทธรณ์ในวันรุ่งขึ้นจากวันนั้น หาใช่เริ่มนับจากวันที่คู่ความทราบคำสั่งตามความเป็นจริงไม่
ย่อยาว
ผู้ร้องยื่นอุทธรณ์ขอให้ศาลอุทธรณ์อนุญาตให้ผู้ร้องดำเนินคดีอย่างคนอนาถา ศาลชั้นต้นสั่งไม่รับอุทธรณ์เพราะยื่นเกินกำหนด 7 วัน ตามประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความแพ่ง มาตรา 156 วรรคท้าย ศาลอุทธรณ์พิพากษายืน ผู้ร้องฎีกา
ศาลฎีกาวินิจฉัยข้อกฎหมายว่า “ผู้ร้องฎีกาว่าตามประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความแพ่ง มาตรา 140 เมื่อคู่ความไม่มาศาล ศาลจะงดการอ่านคำพิพากษาหรือคำสั่งก็ได้ โดยจดแจ้งไว้ในรายงานและให้ถือว่าได้อ่านแล้วนั้น บทบัญญัติของกฎหมายดังกล่าวมีผลเพียงว่า ถือว่าคำพิพากษาหรือคำสั่งได้อ่านแล้วเท่านั้น แต่ผู้ร้องเพิ่งจะทราบคำสั่งศาลเมื่อวันที่ 2 มกราคม 2524ผู้ร้องได้ยื่นอุทธรณ์คำสั่งศาลภายใน 7 วัน นับแต่วันที่ผู้ร้องได้ทราบคำสั่งศาลแล้ว
ศาลฎีกาเห็นว่าตามประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความแพ่ง มาตรา 140ที่ผู้ร้องอ้างมา มีบทบัญญัติอยู่ในวรรคท้ายด้วยว่า เมื่อได้อ่านคำพิพากษาหรือคำสั่งตามบทบัญญัติในมาตรานี้วันใด ให้ถือว่าวันนั้นเป็นวันที่พิพากษาหรือมีคำสั่งคดีนั้น จึงต้องเริ่มนับกำหนดเวลาอุทธรณ์ในวันรุ่งขึ้นจากวันอ่าน หาใช่ถือเอาวันที่ผู้ร้องทราบคำสั่งดังที่ผู้ร้องฎีกาไม่”
พิพากษายืน
