แหล่งที่มา : กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา
ย่อสั้น
การกระทำที่เป็นการป้องกันตัวพอสมควรแก่เหตุ
ย่อยาว
ได้ความว่าเมื่อคืนวันที่ ๑ มีนาคม ๒๔๘๕ ประมาณ ๒๒ นาฬิกา นายหลวงจำเลยออกมาถ่ายปัสสาวะที่ชานเรือน เห็นคนถือมีดมาด้อมมอง จึงถามว่าใคร คนนั้นไม่ตอบ กลับเงื้อมีดยาวประมาณ ๒ ศอกจะฟันนายหลวงโดดลงไปรวบมีดและตัวคนร้ายไว้รู้จักว่าเป็นนายจันผู้เสียหาย จึงร้องขึ้นว่าช่วย อ้ายจันจะฟัน นายเลียมจำเลยกะโดดมาเอากำปั้นทุบผู้เสียหาย ๒ ที ผู้เสียหายไม่ละจากกอดและไม่ละมีดที่ถือ นายหลวงจึงบอกให้นายเลียมเอาไม้ตี นายเลียมตีผู้เสียหายถูกท้ายทอย มีผู้เข้าช่วยแย่งมีดจากผู้เสียหายได้ นายแหยมจำเลยมาช่วยจับผู้เสียหายส่งผู้ใหญ่บ้าน ผู้เสียหายรับว่าได้บุกรุกเข้าไปในบ้านนายหลวงเพื่อทำร้ายจริง เพราะนายหลวงไม่ให้ค่าจ้าง ศาลชั้นต้นวางมาตรา ๒๕๔ พิพากษาจำคุกจำเลยคนละ ๓ เดือน
จำเลยอุทธรณ์ ศาลอุทธรณ์ฟังข้อเท็จจริงจริงดั่งข้างต้น และว่านายเลียมทำร้ายผู้เสียหายเนื่องแต่นายหลวงบิดาเรียกให้ช่วย ซึ่งเป็นธรรมดาของบุตรจะต้องช่วยบิดาในเวลาคับขัน การกระทำเป็นการป้องกันบิดาพอสมควรแก่เหตุตามกฎหมายลักษณอาญามาตรา ๕๐ ไม่เป็นผิด นายแหยมมาช่วยจับเท่านั้น นายหลวงถูกรุกรายเป็นข้อแก้ตัวได้ที่บอกให้นายเลียมตีผู้เสียหาย เห็นว่าจำเลยมิได้กระทำความผิด พิพากษากลับศาลชั้นต้นยกฟ้องโจทก์ ปล่อยจำเลยทั้ง ๓
โจทก์ฎีกา ศาลฎีกาเห็นว่าการกระทำของจำเลยเป็นไปในทางป้องกันตัวพิสมควรแก่เหตุ จึงพิพากษายืนตามศาลอุทธรณ์
