แหล่งที่มา : กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา
ย่อสั้น
แผลเป็นที่หางคิ้วซ้ายกว้าง 3 ม.มยาว 1 1/2 ซ.ม.กับที่โหนกแก้มซ้ายใต้หางคิ้วกว้าง 2 ม.ม ยาว 2 ซ.ม แต่ไม่ปรากฏว่าถึงรูปหน้าเสียโฉมนั้น ไม่ถึงสาหัสตามมาตรา 256(6),
อ้างฎีกาที่ 644/2477 ที่ 486/2474.
ย่อยาว
ข้อเท็จจริงได้ความว่า จำเลยใช้ไม้ตีนายเม้า ๑ ที แต่มีแผล ๓ แผล รักษาแผล ๑ เดือน ๕ วันหาย ระหว่างรักษาแผลทำมาหากินไม่ได้ วันพิจารณาศาลได้ตรวจบาดแผลนายเม้าเห็นมีรอยแผลเป็นตรงหางคิ้วซ้ายกว้าง ๓ ม.ม ยาว ๑ ๑/๒ ซ.ม กับที่โหนกแก้มซ้ายใต้หางคิ้วกว้าง ๒ ม.ม ยาว ๒ ซ.ม ลักษณแผลที่โหนกแก้มหายเป็นปกติ คงมีรอยแผลเป็น
ศาลชั้นต้นพิพากษาลงโทษจำเลยฐานทำร้ายร่างกายสาหัสตามกฎหมายลักษณอาญามาตรา ๒๕๖ ข้อ ๖ และข้อ ๘ ให้จำคุก ๔ ปี
ศาลทหารกลางเห็นว่า จำเลยมีผิดเพียงมาตรา ๒๕๖ ข้อ ๘ เพราะแผลนั้นไม่ปรากฏว่าทำให้รูปหน้าเสียโฉมหรือเปลี่ยนแปลงอย่างไรและกำหนดโทษจำคุก ๔ ปีแรงเกินไป จึงพิพากษาแก้ให้จำคุกจำเลยตามมาตรา ๒๕๖ ข้อ ๘ มีกำหนด ๒ ปี
โจทก์ฎีกา ศาลฎีกาเห็นว่า บาดแผลตามที่ปรากฎเป็นบาดแผลเล็กน้อยไม่ทำให้รูปหน้าเสียความงามอย่างไร จึงเรียกไม่ได้ว่าเป็นบาดแผลสาหัสถึงรูปหน้าเสียโฉมดังบัญญัติไว้ในข้อ ๖ และที่ศาลทหารกลางว่า บาดแผลที่นายเม้าได้รับไม่มากมายร้ายแรงอย่างใดนั้นตรงกับข้อเท็จจริงในสำนวนแล้วจึงพิพากษายืนตามศาลทหารกลาง
