แหล่งที่มา : กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา
ย่อสั้น
โจทก์ฟ้องว่า จำเลยกระทำความผิดตามพระราชบัญญัติอาวุธปืน ฯ ระหว่างการพิจารณาของศาลฎีกา มีประราชบัญญัติอาวุธปืน ฯ (ฉบับที่ 4) พ.ศ. 2510 บัญญัติให้ผู้มีอาวุธปืน ฯลฯ นำไปขอรับอนุญาติหรือนำไปมอบให้นายทะเบียนท้องที่ได้ภายใน 90 วัน โดยผู้นั้นไม่ต้องรับโทษ ซึ่งเมื่อคดียังอยู่ในระหว่าง 90 วัน ก็ต้องถือว่าในระหว่างระยะเวลานี้กฎหมายได้ยกเว้นโทษให้แก่จำเลยแล้ว ศาลจึงต้องพิพากษายกฟ้องโจทก์
ย่อยาว
โจทก์ฟ้องว่า จำเลยมีและทำการค้าอาวุธปืนและเครื่องกระสุนปืนสำหรับใช้แต่ในการสงครามโดยมิได้รับอนุญาติ ฯ ขอให้ลงโทษตามพระราชบัญญัติอาวุธปืน ฯ พ.ศ.๒๔๙๐ ฯลฯ
จำเลยให้การปฏิเสธ
ศาลชั้นต้นพิพากษาว่า จำเลยมีกระสุนปืนและอาวุธปืน มีความผิดตามพระราชบัญญัติอาวุธปืน ฯลฯ
โจทก์จำเลยต่างอุทธรณ์
ศาลอุทธรณ์พิพากษายืน
จำเลยฎีกา
ศาลฎีกาเห็นว่า บัดนี้ ได้มีพระราชบัญญัติอาวุธปืน ฯ ( ฉบับที่ ๔ ) พ.ศ.๒๕๑๐ มาตรา ๕ , ๖ และ ๗ บัญญัติให้ผู้มีอาวุธปืนเครื่องกระสุนและวัตถุระเบิดไม่ว่าชนิดใดหรือขนาดใด ๆ ซึ่งยังไม่ได้รับอนุญาติโดยชอบด้วยกฎหมายหรือที่ไม่อาจอนุญาติได้ตามกฎหมาย หรือที่สำหรับใช้เฉพาะแต่ในสงคราม นำไปขอรับอนุญาติหรือนำไปมอบให้นายทะเบียนท้องที่ได้ภายใน ๙๐ วัน โดยผู้นั้นไม่ต้องรับโทษ ซึ่งขณะนี้ก็ยังอยู่ในระหว่างเวลา ๙๐ วัน จึงต้องถือว่าในระหว่างระยะเวลานี้ กฎหมายได้ยกเว้นโทษให้แก่ผู้มีอาวุธปืน เครื่องกระสุนปืน โดยไม่ได้รับอนุญาติแล้ว จำเลยจึงไม่ต้องรับโทษ ตามนัยแห่งคำฎีกาที่ ๘๘๙/๒๕๐๓
พิพากษากลับ ให้ยกฟ้องโจทก์.
