แหล่งที่มา : กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา
ย่อสั้น
เจ้าพนักงานทีดินทำแผนที่วิวาทตามที่โจทก์จำเลยนำชี้ ปรากฏว่าที่ดินที่โจทก์จำเลยโต้เถียงการครอบครองกัน เป็นที่ดินเฉพาะส่วนทางด้านทิศตะวันตกเฉียงเหนือของที่ดินที่โจทก์ชี้ว่าเป็นของโจทก์ มีเนื้อที่ไม่เกินครึ่งหนึ่งของที่ดินทั้งหมดที่โจทก์ว่าเป็นของโจทก์ดังนี้ ที่ดินที่พิพาทกันจึงไม่ใช่ที่ดินทั้งแปลงที่โจทก์ตีราคาไว้ 4,000 บาท แม้ศาลชั้นต้นจะไม่ได้ให้คู่ความตีราคาส่วนที่พิพาทกันไว้ ก็พอกำหนดได้ว่าที่พิพาทมีราคาไม่เกิน 2,000 บาท โจทก์เรียกค่าเสียหายอีก 1,200 บาท ทุนทรัพย์ในคดีจึงไม่เกิน 5,000 บาท โจทก์จะฎีกาในปัญหาข้อเท็จจริงไม่ได้ ตามประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความแพ่ง มาตรา 248
ย่อยาว
โจทก์ฟ้องว่า โจทก์เป็นเจ้าของที่ดินโฉนดที่ ๕๘๖๗ ราคา ๔,๐๐๐ บาท จำเลยได้ใช้ให้ผู้อื่นเข้าไปตัดฟันต้นไม่เป็นการละเมิดสิทธิโจทก์ ทำให้โจทก์เสียหายเป็นเงิน ๑,๒๐๐ บาท ขอให้บังคับจำเลยและบริวารไม่ให้เข้าไปเกี่ยวข้องในที่ดินของโจทก์ และใช้ค่าเสียหาย
จำเลยให้การว่า ต้นไม่อยู่ในที่ดินโฉนดที ๕๘๖๖ ของจำเลย ไม่ใช่ของโจทก์ต้นไม้ที่จำเลยให้บุตรตัดราคาไม่เกิน ๑๐๐ บาท โจทก์ไม่เคยเกี่ยวข้อง และฟ้องร้องโดยไม่สุจริต ขอให้ยกฟ้อง
ศาลชั้นต้นเห็นว่า ต้นมะม่วงและต้นสะเดาที่ถูกตัดฟันไม่ใช่ของโจทก์พิพากษายกฟ้อง
โจทก์อุทธรณ์
ศาลอุทธรณ์พิพากษายืน
โจทก์ฎีกาว่า ที่ศาลอุทธรณ์วินิจฉัยว่า ทางเดินอยู่กลางทีดินที่โจทก์ชี้ในการทำแผนที่วิวาทว่าเป็นที่ดินของโจทก์ ไม่ตรงต่อหลักฐานในท้องสำนวน และการฟังว่าเส้นสีเขียวริมทางเดินด้านตะวันตกเป็นเขตโฉนดของจำเลยไม่ถูกต้อง
ศาลฎีกาเห็นว่า เมื่อเจ้าพนักงานที่ดินทำแผนที่วิวาทตามที่โจทก์จำเลยนำชี้แล้วปรากฏว่าที่ดินที่โจทก์จำเลยโต้เถียงการครอบครองกัน เป็นที่ดินเฉพาะส่วนทางด้านทิศตะวันตกเฉียงเหนือของที่ดินที่โจทก์ชี้ว่าเป็นของโจทก์ มีเนื้อที่ไม่เกินครึ่งหนึ่งของที่ดินทั้งหมดที่โจทก์ว่าเป็นของโจทก์ ดังนี้ ที่ดินที่พิพาทกันจึงไม่ใช่ที่ดินทั้งแปลงที่โจทก์ตีราคาไว้ ๔,๐๐๐ บาท แม้ศาลชั้นต้นจะไม่ได้ให้คู่ความตีราคาส่วนที่พิพาทกันไว้ ก็พอกำหนดได้ว่าที่พิพาทมีราคาไม่เกิน ๒,๐๐๐ บาท โจทก์เรียกค่าเสียหายอีก ๑,๒๐๐ บาท ทุนทรัพย์คดีนี้จึงไม่เกิน ๕,๐๐๐ บาท ตามประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความแพ่ง มาตรา ๒๔๘ โจทก์จะฎีกาในปัญหาข้อเท็จจริงไม่ได้
ที่โจทก์ฎีกาว่า ศาลอุทธรณ์วินิจฉัยว่าทางเดินอยู่กลางที่ดินของโจทก์ไม่ตรงต่อพยานหลักฐานในสำนวนนั้น เห็นว่า ศาลอุทธรณ์เพียงแต่ยกข้อเท็จจริงขึ้นมากล่าวโดยประมาณตามรูปที่ดินที่โจทก์ชี้ว่าทางเดินอยู่กลางที่ดิน เพราะมีทางเดินผ่าที่ดิน และทางเดินนั้นบางตอนอยู่กลางหรือเกือบกลางที่ดิน ยังถือไม่ได้ว่าศาลอุทธรณ์วินิจฉัยไม่ตรงต่อพยานหลักฐาน และเห็นว่าศาลอุทธรณ์ได้พิเคราะห์คำพยานบุคคลรวมทั้งพยานเอกสารที่โจทก์จำเลยต่างนำสืบถึงการครอบครองของตนด้วยแล้ว
พิพากษายืน ยกฎีกาโจทก์.
