แหล่งที่มา : กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา
ย่อสั้น
รับซื้อไม้ฟืน ซึ่งเป็นไม้ประเภทหวงห้ามไว้โดยไม่รู้ว่าเป็นไม้ประเภทหวงห้ามนั้นยังไม่เป็นผิดตาม พ.ร.บ.ป่าไม้ 2484
ไม้ชะนิดไหนเป็นไม้ประเภทหวงห้ามหรือไม่นั้น ได้มีพระราชกฤษฎีการะบุเป็นกฎหมายไว้ ซึ่งถือว่าทุกคนต้องรู้ แต่ข้อที่ว่าไม้นั้น ๆ มีชื่อว่าไม้อะไร เข้าประเภทต้องห้ามหรือไม่นั้น เป็นข้อเท็จจริง
ย่อยาว
โจทก์ฟ้องหาว่า จำเลยมีไม้เต็ง ไม้รัง ไม้เหียง ไม้พวง และไม้มะค่าแต้ อันยังมิได้แปรรูป ทั้งมิได้มีรอยตราค่าภาคหลวงประทับ ซึ่งเป็นไม้ประเภทหวงห้ามไว้ในครอบครอง โดยพิศูจน์ไม่ได้ว่า ได้ไม้นั้นมาโดยชอบด้วยกฎหมาย ขอให้ลงโทษ
จำเลยให้การว่า ซื้อไม้ของกลาง อันเป็นไม้ฟืนจากผู้ขายหลายคน ซึ่งเป็นผู้ได้รับอนุญาตให้ตัดและเสียค่าภาคหลวงแล้ว
ศาลชั้นต้นฟังว่า จำเลยพิศูจน์ความบริสุทธิไม่ได้พิพากษาว่าจำเลยมีความผิดตามฟ้อง ปรับ ๕๐๐ บาท ริบไม้ของกลาง
ศาลอุทธรณ์พิพากษากลับ ให้ยกฟ้อง
โจทก์ฎีกา
ศาลฎีกาเห็นว่า ตามข้อเท็จจริง จำเลยนำสืบได้ว่า จำเลยได้รับซื้อไม้ของกลางไว้จากผู้มีชื่อ และมีใบเสร็จที่ผู้ขายได้มอบไว้ตามที่นำแสดง ส่วนข้อที่ว่าไม้ชะนิดไหนเป็นไม้ประเภทหวงห้ามนั้นได้มีพระราชกฤษฎีการะบุไว้ ซึ่งทุกคนต้องรู้แต่ข้อที่ว่า ไม้ของกลางมีชื่อว่าไม้อะไร เข้าประเภทหวงห้ามหรือไม่นั้น เป็นข้อเท็จจริง จำเลยต่อสู้ได้และเห็นว่าจำเลยรับซื้อไว้โดยไม่รู้ว่า เป็นไม้ประเภทหวงห้าม จำเลยยังไม่ควรมีผิด
จึงพิพากษายืน
