แหล่งที่มา : กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา
ย่อสั้น
โจทก์ฟ้องจำเลยต่อศาลพลเรือนขอให้ลงโทษตามประมวลกฎหมายอาญา มาตรา 276,284,309 เหตุเกิดในระหว่างประกาศใช้กฎอัยการศึกทั่วราชอาณาจักรตามประกาศของคณะปฏิวัติ ฉบับที่ 2 ลงวันที่ 17 พฤศจิกายน2514 และความผิดตามมาตรา 284 นั้น อยู่ในอำนาจศาลทหารที่จะพิจารณาพิพากษาตามความในข้อ 1 ของประกาศดังกล่าวประกอบกับบัญชีท้ายประกาศ ข้อ (6) อีกทั้งคดีนี้ประกอบด้วยการกระทำหลายอย่าง แม้การกระทำผิดตามมาตรา 276 และ 309 นั้นไม่อยู่ในอำนาจศาลทหารตามประกาศของคณะปฏิวัติ ฉบับที่ 2 แต่ก็อยู่ในอำนาจศาลทหารที่จะพิจารณาพิพากษาด้วยตามประกาศของคณะปฏิวัติ ฉบับที่ 36 ลงวันที่ 9 มกราคม 2515 ความผิดทุกข้อหาในคดีนี้จึงมิได้อยู่ในอำนาจศาลพลเรือน
ย่อยาว
โจทก์ฟ้องว่า เมื่อวันที่ 12 กุมภาพันธ์ 2516 เวลากลางคืนจำเลยกับพวกได้ร่วมกันใช้ปืนยิงขู่เข็ญนางสาวโปยกับพวกให้ตกใจกลัวว่าเกิดอันตรายต่อชีวิต ร่างกายและเสรีภาพ และจำเลยกับพวกใช้เท้าเตะนางสาวโปยล้มลง แล้วฉุดไปร่วมกันข่มขืนกระทำชำเราจนสำเร็จความใคร่ อันมีลักษณะเป็นการโทรมหญิง ขอให้ลงโทษตามประมวลกฎหมายอาญา มาตรา 276, 281, 284, 309, 83 ประกาศของคณะปฏิวัติ ฉบับที่ 11 ข้อ 7, 9 และ 10
จำเลยให้การปฏิเสธ
ศาลชั้นต้นพิจารณาแล้ว พิพากษาว่าจำเลยมีความผิดตามประมวลกฎหมายอาญามาตรา 276, 284 ให้ลงโทษตามมาตรา 276 จำคุก 12 ปี ตามมาตรา 284 จำคุก 3 ปี รวมจำคุก 15 ปี
จำเลยอุทธรณ์
ศาลอุทธรณ์เห็นว่า คดีของโจทก์ตกอยู่ในฐานะสงสัยว่าจำเลยอาจไม่ใช่ผู้กระทำผิดพิพากษากลับให้ยกฟ้องโจทก์
โจทก์ฎีกาขอให้ลงโทษจำเลยตามคำพิพากษาศาลชั้นต้น
ศาลฎีกาวินิจฉัยว่า คดีนี้โจทก์ฟ้องขอให้ลงโทษจำเลยตามประมวลกฎหมายอาญา มาตรา 276, 284, 309 เกิดเหตุคดีนี้ในระหว่างประกาศใช้กฎอัยการศึกทั่วราชอาณาจักรตามประกาศของคณะปฏิวัติฉบับที่ 2 ลงวันที่ 17 พฤศจิกายน 2514 และความผิดตามประมวลกฎหมายอาญา มาตรา 284 อยู่ในอำนาจศาลทหารที่จะพิจารณาพิพากษาตามความในข้อ 1 ของประกาศดังกล่าว ประกอบกับบัญชีท้ายประกาศ ข้อ (6) อีกทั้งคดีนี้ประกอบด้วยการกระทำหลายอย่าง แม้การกระทำความผิดตามประมวลกฎหมายอาญา มาตรา 276 และ 309 นั้น ไม่อยู่ในอำนาจศาลทหารตามประกาศของคณะปฏิวัติฉบับดังกล่าว แต่ก็อยู่ในอำนาจศาลทหารที่จะพิจารณาพิพากษาด้วยตามประกาศของคณะปฏิวัติ ฉบับที่ 36 ลงวันที่ 9 มกราคม 2515 ความผิดทุกข้อหาในคดีนี้ จึงมิได้อยู่ในอำนาจศาลพลเรือน การที่ศาลจังหวัดนครราชสีมาและศาลอุทธรณ์พิจารณาพิพากษาคดีนี้มานั้น ไม่ชอบด้วยกฎหมายเกี่ยวกับอำนาจศาล
จึงพิพากษาให้ยกฎีกาโจทก์ และคำพิพากษาศาลล่างทั้งสองเสีย
