แหล่งที่มา : สำนักงาน ส่งเสริมงานตุลาการ
ย่อสั้น
ฟ้องเคลือบคลุมเป็นฟ้องที่ไม่ชอบมาแต่แรกประเด็นตามคำฟ้องจึงไม่เกิดแม้ศาลมีอำนาจสอบถามคู่ความเพื่อให้ได้ความชัดในประเด็นข้อพิพาทแต่การสอบถามนั้นก็จำต้องตรวจจากคำคู่ความที่ชอบหากไม่เป็นคำคู่ความที่ชอบเสียแล้วแม้คู่ความจะแถลงเป็นประการใดก็หาอาจทำให้คู่ความนั้นกลับเป็นคำคู่ความที่ชอบและมีประเด็นขึ้นตามที่ศาลสอบถามและที่คู่ความแถลงไม่ โจทก์ที่2บรรยายฟ้องเพียงประโยคเดียวว่าจำเลยไม่จ่ายค่าจ้างสำหรับวันหยุดพักผ่อนประจำปีแล้วมีคำขอให้จำเลยจ่ายเงินดังกล่าวเป็นจำนวน1,428.33บาทโดยมิได้บรรยายว่าตนมีสิทธิหยุดพักผ่อนประจำปีได้ปีละกี่วันมิได้หยุดในปีใดปีละกี่วันฟ้องของโจทก์ที่2จึงเป็นฟ้องเคลือบคลุม ส่วนโจทก์ที่9บรรยายฟ้องว่าตนมีสิทธิหยุดพักผ่อนประจำปีปีละ12วันรวม2ปีเป็นเวลา24วันได้ใช้สิทธิหยุดพักผ่อนไปแล้ว15วันจึงมีสิทธิได้รับค่าจ้างสำหรับวันหยุดพักผ่อนประจำปีที่ไม่ได้หยุด9วันคิดเป็นเงิน5,724บาทดังนี้เป็นฟ้องที่พอเข้าใจได้แล้วว่าโจทก์ที่9ฟ้องเรียกค่าจ้างสำหรับวันหยุดพักผ่อนประจำปีสำหรับสองปีสุดท้ายเป็นฟ้องที่ได้แสดงข้ออ้างที่อาศัยเป็นหลักแห่งข้อหาเพียงพอแก่ความต้องการของป.วิ.พ.มาตรา172วรรคสองแล้วไม่เป็นฟ้องเคลือบคลุม.
ย่อยาว
โจทก์ทั้งเก้าสำนวนฟ้องว่า จำเลยเลิกจ้างโดยไม่จ่ายค่าชดเชยสำหรับโจทก์ที่ 2 และที่ 9 จำเลยไม่จ่ายค่าจ้างสำหรับวันหยุดพักผ่อนประจำปี ซึ่งโจทก์ที่ 9 มีสิทธิหยุดพักผ่อนปีละ 12 วัน สองปีมีสิทธิหยุด 24 วัน ได้หยุดไปแล้ว 15 วัน คงไม่ได้ใช้สิทธิอีก 9 วัน ขอให้บังคับจำเลยจ่ายค่าชดเชยให้แก่โจทก์แต่ละสำนวนและจ่ายค่าจ้างสำหรับวันหยุดพักผ่อนประจำปีแก่โจทก์ที่ 2 เป็นเงิน 1,428.33 บาทแก่โจทก์ที่ 9 เป็นเงิน 5,724 บาท พร้อมดอกเบี้ย
จำเลยให้การต่อสู้หลายประการ และตัดฟ้องว่าฟ้องของโจทก์ที่ 2และโจทก์ที่ 9 เรื่องค่าจ้างสำหรับวันหยุดพักผ่อนประจำปี เป็นฟ้องเคลือบคลุม
วันนัดพิจารณา ศาลแรงงานกลางสอบโจทก์ที่ 2 และโจทก์ที่ 9เกี่ยวกับค่าจ้างสำหรับวันหยุดพักผ่อนประจำปี โจทก์ทั้งสองแถลงว่าขอเรียกค่าจ้างสำหรับวันหยุดพักผ่อนประจำปีสองปีสุดท้ายก่อนถูกเลิกจ้างคือ พ.ศ. 2527 และ พ.ศ. 2528 ซึ่งยังไม่ได้ใช้สิทธิหยุดคนละ 9 วัน จำเลยแถลงรับว่าโจทก์ที่ 2 และโจทก์ที่ 9 ยังไม่ได้ใช้สิทธิหยุดพักผ่อนประจำปีคนละ 9 วันจริง แต่จำนวนเงินที่เรียกมาตามคำฟ้องไม่ถูกต้อง
ศาลแรงงานกลางพิพากษาให้จำเลยจ่ายค่าชดเชยให้โจทก์ทุกสำนวนยกเว้นโจทก์ที่ 6 ที่ 7 และวินิจฉัยปัยหาเรื่องฟ้องเคลือบคลุมว่าแม้โจทก์ที่ 2 และโจทก์ที่ 9 ไม่ได้บรรยายรายละเอียดเกี่ยวกับวันหยุดพักผ่อนประจำปีไว้ แต่จำเลยสามารถตรวจสอบวันลาหยุดพักผ่อนประจำปีของโจทก์ทั้งสองได้เพราะหลักฐานการลาอยู่ที่จำเลย ในวันนัดพิจารณาโจทก์ทั้งสองและจำเลยก็แถลงรับกันว่า ปี พ.ศ. 2527 และพ.ศ. 2528 โจทก์ทั้งสองยังไม่ได้หยุดพักผ่อนประจำปีคนละ 9 วันฟ้องโจทก์เรื่องค่าจ้างสำหรับวันหยุดพักผ่อนประจำปีไม่เคลือบคลุมพิพากษาให้จำเลยจ่ายค่าจ้างสำหรับวันหยุดพักผ่อนประจำปีแก่โจทก์ที่ 2 จำนวน 1,278 บาท แก่โจทก์ที่ 9 จำนวน 5,724 บาท พร้อมดอกเบี้ย
โจทก์ที่ 6 ที่ 7 และจำเลยอุทธรณ์ต่อศาลฎีกา
ศาลฎีกาแผนกคดีแรงงานวินิจฉัยในประเด็นเรื่องฟ้องเคลือบคลุมว่า โจทก์ที่ 2 บรรยายฟ้องในเรื่องนี้เพียงประโยคเดียวว่า จำเลยไม่ได้จ่ายค่าจ้างสำหรับวันหยุดพักผ่อนประจำปี ครั้นแล้วก็มีคำขอให้จำเลยจ่ายเงินประเภทนี้เป็นจำนวน 1,428 บาท 33 สตางค์ ไปเลยทีเดียวโจทก์ที่ 2 มิได้บรรยายฟ้องว่าตนมีสิทธิหยุดพักผ่อนประจำปีได้ปีละกี่วัน มิได้หยุดในปีใดปีละกี่วัน ดังนี้ ศาลฎีกาเห็นว่าฟ้องโจทก์ที่ 2 ในข้อนี้ตกเป็นฟ้องเคลือบคลุมแล้ว เมื่อเป็นฟ้องที่เคลือบคลุมเป็นฟ้องที่ไม่ชอบมาแต่แรก ประเด็นตามคำฟ้องจึงไม่เกิดจริงอยู่ศาลมีอำนาจสอบถามคู่ความเพื่อให้ได้ความชัดในประเด็นข้อพิพาทแต่การสอบถามนั้นก็จำต้องตรวจคำคู่ความที่ชอบตามที่คู่ความยื่นต่อศาล หากไม่เป็นคำคู่ความที่ชอบเสียแล้วแม้คู่ความจะแถลงเป็นประการใดก้หาอาจทำให้คำคู่ความที่ไม่ชอบแล้วนั้นกลับเป็นคำคู่ความที่ชอบและมีประเด็นขึ้นตามที่ศาลสอบถามและตามคำแถลงของคู่ความไม่เหตุนี้ ที่ศาลแรงงานกลางสอบถามโจทก์ที่ 2 กับจำเลยในชั้นพิจารณาแล้วย้อนวินิจฉัยไปถึงขั้นตรวจคำคู่ความว่าฟ้องของโจทก์ที่ 2 เป็นฟ้องที่ไม่เคลือบคลุมนั้น ศาลฎีกาไม่เห็นพ้องด้วย
ส่วนโจทก์ที่ 9 ได้บรรยายฟ้องว่า ตนมีสิทธิหยุดพักผ่อนประจำปีปีละ 12 วัน รวม 2 ปี เป็นเวลา 24 วัน แต่โจทก์ที่ 9 ได้ใช้สิทธิหยุดพักผ่อนไปแล้ว 15 วันโจทก์ที่ 9 จึงมีสิทธิได้รับค่าจ้างสำหรับวันหยุดพักผ่อนประจำปีที่ไม่ได้หยุด 9 วัน คิดเป็นเงิน 5,724 บาทดังนี้ เห็นว่าเป็นฟ้องที่พอเข้าใจได้แล้วว่าโจทก์ที่ 9 ฟ้องเรียกค่าจ้างสำหรับวันหยุดพักผ่อนประจำปีสำหรับสองปีสุดท้าย เป็นฟ้องที่ได้แสดงข้ออ้างที่อาศัยเป็นหลักแห่งข้อหาเพียงพอแก่ความต้องการของประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความแพ่ง มาตรา 172 วรรคสองแล้วฟ้องโจทก์ที่ 9 ในส่วนนี้หาเป็นฟ้องเคลือบคลุมไม่ ชอบที่ศาลแรงงานกลางจะสอบถามให้ได้ความยิ่งขึ้นว่าค่าจ้างสำหรับวันหยุดพักผ่อนประจำปี 9 วันที่เรียกร้องนั้นเป็นของปีใด และเป็นจำนวนกี่ปี
พิพากษาแก้เป็นว่า จำเลยไม่ต้องจ่ายค่าจ้างสำหรับวันหยุดพักผ่อนประจำปีพร้อมด้วยดอกเบี้ยแก่โจทก์ที่ 2 นอกจากที่แก้ให้เป็นไปตามคำพิพากษาศาลแรงงานกลาง.
