แหล่งที่มา : กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา
ย่อสั้น
จำเลยปลูกเรือนลุกล้ำเข้าไปในที่สาธารณ กรมการอำเภอสั่งห้ามแลให้รื้อไป จำเลยไม่ยอม ต้องมีผิดตาม ม.334 ข้อ 2 แล 336 ข้อ 2 ป.พ.พ.ม.1304-1306 ที่สาธารณสมบัติของแผ่นดินนั้น ห้ามมิให้ยกอายุความขึ้นต่อสู้
ย่อยาว
ได้ความว่า ที่ดินรายพิพาทตรงที่จำเลยปลูกเรือนนี้เป็นหาดทรายชายตลิ่ง ถึงฤดูน้ำน้ำขึ้นถึง สาธารณชนใช้เรือสำหรับสัญจรไปมาถึงหน้าแล้งน้ำแห้ง สาธารณชนใช้เป็นทางเดิน จำเลยได้ปลูกเรือนในที่รายนี้มา ๒๐ ปี แล้ว มีผู้ร้องต่อกรมการอำเภอ ๆ เห็นว่าเป็นที่สาธารณสมบัติของแผ่นดิน จึงสั่งห้ามปลูกเรือนแลให้รื้อไป จำเลยไม่ยอม โจทก์จึงฟ้องขอให้ลงโทษ
ศาลฎีกาว่าวินิจฉัยว่า ที่รายพิพาทนี้เข้าลักษณเป็นที่สาธารณสมบัติของแผ่นดินตาม ม.๑๓๐๔ ตาม ม.๑๒๒ แห่งพ.ร.บ.ลักษณปกครองท้องที่ กรมการอำเภอย่อมมีอำนาจสั่งห้ามแลให้รื้อถอนสิ่งปลูกสร้างไปเสียได้คำสั่งของกรมการอำเภอเป็นคำสั่งที่ชอบด้วยกฎหมาย เมื่อจำเลยไม่เปฏิบัติก็ต้องมีผิด แลเห็นว่าที่จำเลยต่อสู้ว่าอยู่มานานถึง ๒๐ ปีนั้นเห็นว่าตามประมวลแพ่ง ฯ มาตรา ๑๓๐๖ ห้ามมิให้ยกอายุความขึ้นต่อสู้ จึงพิพากษายืนตามศาลอุทธรณ์ที่ให้ลงโทษจำเลยตามมาตรา ๓๓๔ ข้อ ๒ แล ๓๓๖ ข้อ ๒
