แหล่งที่มา : กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา
ย่อสั้น
ก.ผู้รับประเมินมีหน้า+จำต้องเสียค่าภาษีโรงเรือนต่อเมื่อครบกำหนด 90 วันนับแต่วันได้รับแจ้งการประเมินจากเจ้าพนักงานแล้ว ค่าภาษีซึ่งครบกำหนดเสียภายหลังหรือในวันที่ศาลได้พิพากษาให้ผู้รับประเมินเป็นบุคคลล้มละลายแล้วไม่เป็นหนี้บุริมสิทธิตาม ม.57(2) ก.แห่งพ.ร.บ.ล้มละลาย
ย่อยาว
ได้ความว่าศาลพิพากษาให้จำเลยเป็นบุคคลล้มละลายเมื่อวันที่ ๑๔ พฤศจิกายน ๒๔๗๗ จำเลยเป็นหนี้ค่าภาษีโรงเรือนสำหรับ พ.ศ.๒๔๗๗ อยู่ ๔ รายรายที่ ๑-๒ เจ้าพนักงานได้แจ้งรายการประเมินไปยังผู้รับประเมินเมื่อวันที่ ๒ มกราคม ๒๔๗๗ รายที่ ๓ วันที่ ๒๙ สิงหาคม ๒๔๗๗ รายที่ ๔ วันที่ ๒ สิงหาคม ๒๔๗๗ ค่าภาษีทั้ง ๔ รายนี้ผู้ร้องได้ขอให้เจ้าพนักงานรักษาทรัพย์หักทรัพย์ของจำเลยใช้หนี้ก่อนอ้างว่ามีบุริมสิทธิตาม พ.ร.บ.ล้มละลาย ร.ศ.๑๓๐ ม.๕๒(๒) ก. เจ้าพนักงานสั่งยกคำร้องนี้เสียโดยอ้างเหตุว่าหนี้ทั้ง ๔ รายนี้ครบกำหนดชำระเมื่อจำเลยล้มละลายแล้วผู้ร้องไม่มีบุริมสิทธิ คงได้แต่ส่วนเฉลี่ยตามธรรมดาเท่านั้นผู้ร้องอุทธรณ์ต่อศาล ๆ คงพิพากษายืนตามคำสั่งของเจ้าพนักงานรักษาทรัพย์
ศาลฎีกาตัดสินยืนตามศาลล่างทั้ง ๒ ว่าวันที่เจ้าพนักงานเก็บภาษีแจ้งรายการประเมินไม่ใช่วันครบกำหนดต้องเสียค่าภาษี เพราะพ.ร.บ.ภาษีโรงเรือนและที่ดิน ม.๓๘ บ่งชัดว่าผู้รับประเมินยังไม่ต้องเสียภาษีจนกว่าจะครบ ๙๐ วันนับแต่วันได้รับแจ้งความการประเมิน กำหนด ๙๐ วันเป็นเงื่อนเวลากำหนดไว้เป็นประโยชน์แก่ลูกหนี้คือผู้รับประเมิน หนี้ค่าภาษี ๔ รายนี้นับแต่วันที่เจ้าพนักงานแจ้งการประเมินได้ครบกำหนด ๙๐ วันภายหลังเมื่อจำเลยล้มละลายแล้ว จะถือว่าเป็นหนี้ค่าภาษีที่ครบกำหนดชำระภายใน ๖ เดือนก่อนคำพิพากษาล้มละลายเพื่อได้ประโยชน์ตามมาตรา ๕๗(๒) ก.แห่ง พ.ร.บ.ล้มละลายไม่ได้ และเห็นว่าตามประมวลแพ่ง ฯม.๑๕๕ ที่โจทก์อ้างว่าเมื่อลูกหนี้ถูกศาลสั่งให้เป็นบุคคลล้มละลายแล้วจะถือเอาประโยชน์แห่งเงื่อนเวลาไม่ได้นั้นก็ดี แม้จะถือว่าหนี้ค่าภาษีครบกำหนดชำระในวันศาลพิพากษาให้จำเลยล้มละลายก็ยังไม่พอจะให้ผู้ร้องได้สิทธิตาม ม.๕๗(๒) ก.ไม่เพื่อจะได้สิทธิตามมาตรานี้ ต้องเป็นหนี้ที่ค้างชำระมาก่อนวันล้มละลาย จึงพิพากษายืนตามศาลล่าง
