แหล่งที่มา : กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา
ย่อสั้น
ในคดีล้มละลายคู่กรณีฎีกาได้ฉะเพาะปัญหาข้อกฎหมาย ม.62 ข้อ 13 มิได้ให้อำนาจที่จะฎีกาเพิ่มเติมข้อความใหม่ซึ่งมิได้กล่าวกันมาในชั้นศาลล่าง
ย่อยาว
ได้ความว่าศาลพิพากษาให้จำเลยเป็นบุคคลล้มละลาย และได้ไต่ส่วนจำเลยโดยเปิดเผยแล้ว ต่อมาเมื่อศาลสั่งเห็นชอบตามคำขอตกลงหนี้ ได้มีการประชุมเจ้าหนี้และด้วยการตกลงธรรมดาและตกลงพิเศษยอมรับคำขอตกลงหนี้ แต่โจทก์คัดค้านการตกลงหนี้นั้น
ศาลล่างทั้ง ๒ เห็นชอบด้วยการตกลงหนี้ และให้ยกเลิกคำสั่งในคดีเรื่องนี้
โจทก์ทูลเกล้า ฯ ถวายฎีกาว่าศาลล่างหาได้พิจารณาและพิพากษาตามพ.ร.บ.ลักษณล้มละลาย ม.๖๒ ไม่และกล่าวถึงพฤติการณ์ของจำเลยว่าอยู่ในเกณฑ์ไม่สุจริตกับทำให้เจ้าหนี้ได้เปรียบเสียเปรียบแก่กันกับแถลงพฤตติการณ์อื่นไม่ได้กล่าวไว้ในชั้นศาลล่าง โดยอ้างว่าโจทก์มีสิทธิทูลเกล้าฯ ถวายฎีกาเพิ่มเติมใหม่ได้ตาม พ.ร.บ.ลักษณล้มละลาย ร.ศ.๑๓๐ ม.๖๒ ข้อ ๑๓
ศาลฎีกาเห็นว่า ศาลล่างได้พิจารณาและพิพากษาตามพ.ร.บ.ลักษณล้มละลาย ม.๖๒ นั้นแล้ว ส่วนที่โจทก์กล่าวถึงพฤติการณ์ของจำเลยและเจ้าหนี้นั้นเป็นปัญหาข้อเท็จจริง โจทก์ฎีกาไม่ได้ต้องห้ามตาม พ.ร.บ.ลักษณล้มละลาย ม.๗๙ อนึ่งข้อที่ว่าโจทก์มีสิทธิทูลเกล้าฯ ถวายฎีกาเพิ่มเติมข้อความใหม่โดยอ้างมาตรา ๖๒(๑๓) นั้นก็เห็นว่ากฎหมายนั้นมิได้ให้อำนาจ ดังโจทก์อ้างนั้นเลยจึงตัดสินยกฎีกาโจทก์
