แหล่งที่มา : กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา
ย่อสั้น
การที่จำเลยไปประเมินที่ที่โจทก์วางหมูขายว่าเป็นที่ที่ควรเสียภาษีและกำหนดให้โจทก์ไปเสียภาษีโจทก์เห็นว่าที่นั้นไม่ควรเสียภาษีเพราะไม่ใช่ที่ประกอบการค้า จึงอุทธรณ์คำสั่งของจำเลยต่อผู้ว่าราชการจังหวัด ผู้ว่าราชการจังหวัดสั่งยกอุทธรณ์ของโจทก์เสียโจทก์มีสิทธิ์ที่จะมาฟ้องจำเลยให้งดเก็บภาษีต่อศาลอีกได้การอุทธรณ์ ต่อผู้ว่าราชการจังหวัดเป็นวิธีการเบื้องต้นไม่ตัดสิทธิโจทก์ที่จะมาฟ้องจำเลย ตามประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความแพ่ง ม.55
ย่อยาว
โจทก์ฟ้องว่า โจทก์ได้รับอนุญาตให้ฆ่าสุกรขาย แต่ต้องฆ่าในโรงฆ่าสัตว์ของเทศบาลเมืองยะลาเมื่อฆ่าแล้วนำออกมาวางหน้าโรงฆ่าเพื่อส่งให้แก่ลูกค้าโดยมิต้องเสียค่าเช่าที่ตรงที่วางให้แก่เทศบาล โจทก์ถือว่าที่นี้มิใช่เป็นสถานที่ประกอบการค้าจึงไม่จำต้องเสียภาษีรายได้ เป็นดังนี้มาแต่ พ.ศ. 2496 ถึงพ.ศ. 2498 บัดนี้จำเลยซึ่งเป็นเจ้าพนักงานประเมินภาษีการค้ามาถือว่าที่ดังกล่าวเป็นสถานการค้า ประเมินค่าภาษีปีละ 4 เส้น 120 บาท ได้สั่งให้โจทก์เสียภาษีการค้าสำหรับที่ดังกล่าวดังนี้ คือปี 2496 เสีย 946.96 บาท ปี 2497 เสีย 1,307.45 บาท ปี 2498 เสีย 749.06 บาท รวมเป็นเงิน 3,003.47 บาท เป็นการมิชอบ จึงมาฟ้องให้ศาลสั่งให้จำเลยงดการเก็บภาษีดังกล่าวแก่โจทก์
จำเลยต่อสู้ว่า จำเลยได้ทำการโดยถูกต้องตามประมวลรัษฎากรโจทก์ได้อุทธรณ์คำสั่งต่อผู้ว่าราชการจังหวัด ๆ สั่งยกอุทธรณ์ของโจทก์แล้ว จึงไม่มีเหตุที่จะให้จำเลยงดเก็บภาษี และต่อสู้ต่อไปว่าโจทก์ไม่มีอำนาจฟ้องจำเลยใหม่และถ้าโจทก์จะฟ้อง โจทก์ก็ควรฟ้องผู้ว่าราชการจังหวัด
โจทก์รับว่าโจทก์ได้อุทธรณ์คำสั่งที่จำเลยสั่งให้โจทก์เสียภาษีดังกล่าวต่อผู้ว่าราชการจังหวัด ๆ ได้สั่งยกอุทธรณ์ของโจทก์ ๆ ได้รับทราบแล้ว
ศาลชั้นต้นสั่งงดสืบพยาน และตัดสินว่าโจทก์ไม่มีอำนาจฟ้องจำเลย
ศาลฎีกาตัดสินยืนตามศาลอุทธรณ์ว่ามูลกรณีในเรื่องนี้เป็นเรื่องที่โจทก์อ้างว่าโจทก์มีสิทธิวางเนื้อสุกรที่หน้าโรงฆ่าสัตว์เพื่อส่งให้ลูกค้าได้โดยไม่ต้องเสียค่าภาษี แต่จำเลยมาสั่งในหน้าที่ราชการของจำเลยให้โจทก์เสียภาษีนั้น เท่ากับโจทก์กล่าวอ้างว่าจำเลยโต้แย้งสิทธิของโจทก์ โจทก์จึงมีสิทธิฟ้องได้ตามประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความแพ่ง มาตรา 55 แล้ว การอุทธรณ์คำสั่งต่อผู้ว่าราชการจังหวัดเป็นวิธีการที่กฎหมายกำหนดให้ปฏิบัติในเบื้องต้น หาเป็นเหตุที่จะตัดสิทธิฟ้องของโจทก์ไม่
