แหล่งที่มา : กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา
ย่อสั้น
ความว่า จำเลยอุทธรณ์ ศาลแรงงานกลางสั่งว่า ปัญหาที่ว่าโจทก์สมัครใจลาออกหรือจำเลยเลิกจ้าง เป็นปัญหาข้อเท็จจริงต้องห้ามอุทธรณ์ตามพระราชบัญญัติจัดตั้งศาลแรงงานและวิธีพิจารณาคดีแรงงาน พ.ศ. 2522 มาตรา 54 จึงไม่รับ ส่วนเงินโบนัสจำเลยจะต้องจ่ายเพียงใดเป็นปัญหาข้อกฎหมาย ให้รับอุทธรณ์ของจำเลยเฉพาะในประเด็นนี้
จำเลยเห็นว่า ข้อเท็จจริงตามที่ศาลแรงงานกลางรับฟังเป็นยุติแล้วนั้นไม่อาจแปลความหมายได้ว่าเป็นการบีบบังคับให้โจทก์ลาออก และถึงแม้จะแปลได้ว่าเป็นการข่มขู่บีบบังคับโจทก์ ก็มิใช่เป็นการบีบบังคับจากนายจ้างหรือผู้แทนนายจ้างที่มีอำนาจในการเลิกจ้างจึงไม่อาจถือได้ว่าโจทก์ถูกจำเลยบีบบังคับให้ลาออกอุทธรณ์ของจำเลยในประเด็นดังกล่าวนี้เป็นปัญหาข้อกฎหมายมิใช่ข้อเท็จจริง โปรดมีคำสั่งให้รับอุทธรณ์ในข้อ 2 และข้อ 3 ของจำเลยไว้พิจารณาต่อไป
หมายเหตุ ทนายโจทก์ได้รับสำเนาคำร้องแล้ว (อันดับ 40)
ศาลแรงงานกลางพิพากษาให้จำเลยจ่ายเงินให้โจทก์เป็นค่าชดเชย 18,720 บาท ค่าทำงานวันหยุดพักผ่อนประจำปี 832 บาทโบนัส 2,704 บาท รวมเป็นเงินจำนวน 22,256 บาท
จำเลยอุทธรณ์ ศาลแรงงานกลางมีคำสั่งไม่รับดังกล่าว (อันดับ 29)
จำเลยจึงยื่นคำร้องนี้ (อันดับ 33)
คำสั่ง
พิเคราะห์แล้ว อุทธรณ์ของจำเลยข้อ 2 ก. และ ข.กับข้อ 3สรุปแล้วเป็นการโต้เถียงข้อเท็จจริงที่ศาลแรงงานกลางฟังว่าโจทก์ถูกบังคับให้ลาออก ไม่ได้สมัครใจลาออกเอง จึงเป็นอุทธรณ์ในข้อเท็จจริง ที่ศาลแรงงานกลางมีคำสั่งไม่รับอุทธรณ์ในข้อดังกล่าวของจำเลยจึงชอบแล้ว ให้ยกคำร้อง
