แหล่งที่มา : กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา
ย่อสั้น
ความว่า จำเลยที่ 2 อุทธรณ์ ศาลแรงงานกลางมีคำสั่งว่าจำเลยที่ 2 อุทธรณ์ในข้อที่มิได้ให้การต่อสู้เป็นประเด็นไว้ถือเป็นอุทธรณ์ที่มิได้ว่ากล่าวกันมาในศาลชั้นต้นระหว่างโจทก์กับจำเลยที่ 2 ต้องห้ามมิให้อุทธรณ์ จึงไม่รับอุทธรณ์
จำเลยที่ 2 เห็นว่า อุทธรณ์ในประเด็นที่ว่า จำเลยที่ 2ซึ่งเป็นผู้รับเหมาชั้นต้นจะต้องรับผิดต่อค่าจ้างหรือค่าอื่นใดต่อโจทก์ทั้งสอง ซึ่งเป็นลูกจ้างของจำเลยที่ 1 ผู้รับจ้างช่วงต่อเมื่อโจทก์ทั้งสองได้ทำงานที่ว่าจ้างให้กับจำเลยที่ 2เท่านั้น ดังนั้นค่าจ้างหรือค่าอื่นใดของเดือนมีนาคม 2537ที่จำเลยที่ 1 ค้างชำระแก่โจทก์ทั้งสอง จำเลยที่ 2จึงไม่ต้องรับผิด เป็นปัญหาข้อกฎหมายที่ศาลจะต้องหยิบยกขึ้นมาวินิจฉัย โปรดมีคำสั่งรับอุทธรณ์ของจำเลยที่ 2 ด้วย
หมายเหตุ โจทก์ที่ 1 ได้รับสำเนาคำร้องแล้ว ส่วนโจทก์ที่ 2 ไม่ปรากฏหลักฐานว่าได้รับสำเนาคำร้องแล้วหรือไม่(อันดับ 40)
คดีทั้งสองสำนวนนี้ ศาลแรงงานกลางมีคำสั่งให้รวมพิจารณา กับคดีอื่นอีกสี่สำนวน ซึ่งศาลแรงงานกลางมีคำสั่งให้ จำหน่ายคดีไปแล้ว โดยให้เรียกโจทก์ทั้งสองสำนวนเป็นโจทก์ที่ 1 และโจทก์ที่ 2 ตามลำดับ ส่วนจำเลยทั้งสองสำนวนเป็นบุคคลเดียวกัน
ศาลแรงงานกลางพิพากษาให้จำเลยทั้งสองร่วมกันจ่ายค่าจ้าง ที่ค้างจำนวน 45,000 บาทแก่โจทก์ที่ 1 จำนวน 7,500 บาทแก่ โจทก์ที่ 2 และให้จำเลยที่ 1 โดยลำพังจ่ายค่าเช่าบ้านจำนวน 2,350 บาทแก่โจทก์ที่ 1 อีกจำนวนหนึ่งด้วย
จำเลยที่ 2 อุทธรณ์ ศาลแรงงานกลางมีคำสั่งไม่รับอุทธรณ์ดังกล่าว (อันดับ 33)
จำเลยที่ 2 จึงยื่นคำร้องนี้ (อันดับ 36)
คำสั่ง
จำเลยที่ 2 ไม่นำเงินมาชำระตามคำพิพากษาหรือหาประกัน มาวางศาลตามประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความแพ่ง มาตรา 234 ประกอบด้วยพระราชบัญญัติจัดตั้งศาลแรงงานและวิธีพิจารณาคดี แรงงาน พ.ศ. 2522มาตรา 31 ก่อน จึงให้ยกคำร้องอุทธรณ์ คำสั่งไม่รับอุทธรณ์ของจำเลยที่ 2
