แหล่งที่มา : ส่วนเลขานุการคณะกรรมการวินิจฉัยฯ
ย่อสั้น
คดีที่เอกชนผู้ครอบครองทำประโยชน์ในที่ดินมือเปล่า โจทก์ ยื่นฟ้อง วัด จำเลยที่ ๑ เจ้าพนักงานที่ดินจังหวัดอุบลราชธานี จำเลยที่ ๒ ผู้ว่าราชการจังหวัดอุบลราชธานี จำเลยที่ ๓ และกรมที่ดิน จำเลยที่ ๔ อ้างว่าเจ้าพนักงานที่ดิน จําเลยที่ ๒ ซึ่งเป็นเจ้าหน้าที่ของรัฐ ออกโฉนดที่ดินเลขที่ ๙๔๘๕ ให้แก่จําเลยที่ ๑ โดยไม่ชอบด้วยกฎหมาย ทับที่ดินของโจทก์ทั้งแปลง ขอให้พิพากษาหรือมีคำสั่งว่าที่ดินพิพาทเป็นของโจทก์? ห้ามจำเลยที่ ๑ และบริวารเข้าเกี่ยวข้อง กับให้จำเลยที่ ๑ ไปขอเพิกถอนโฉนดที่ดินกับให้จำเลยที่ ๒ ถึงที่ ๔ ร่วมกันเพิกถอนโฉนดที่ดินที่ออกโดยไม่ชอบด้วยกฎหมายดังกล่าว ส่วนจําเลยที่ ๑ ให้การว่า ที่พิพาทเป็นที่ธรณีสงฆ์ของจำเลยที่ ๑ และการออกโฉนดที่ดินเป็นไปโดยชอบด้วยกฎหมาย โจทก์ไม่มีสิทธิในที่พิพาท ขอให้ยกฟ้อง จำเลยที่ ๓ และที่ ๔ ให้การทำนองเดียวกันว่า การออกโฉนดที่ดินพิพาทเป็นไปโดยชอบด้วยกฎหมายแล้ว ขอให้ยกฟ้อง เห็นว่าแม้เหตุแห่งการฟ้องคดีนี้จะเนื่องมาจากการออกโฉนดที่ดิน เลขที่ ๙๔๘๕ ซึ่งโจทก์อ้างว่าไม่ชอบด้วยกฎหมาย โดยออกทับที่ดินของโจทก์ แต่การที่ศาลจะมีคำพิพากษาหรือคำสั่งให้จำเลยที่ ๒ ถึงที่ ๔ เพิกถอนโฉนดที่ดินพิพาทตามคำขอของโจทก์ได้นั้น จำต้องพิจารณาให้ได้ความเสียก่อนว่า ที่ดินพิพาทเป็นที่ดินของโจทก์หรือจำเลยที่ ๑ เป็นสำคัญ กรณีจึงเป็นคดีที่โจทก์ขอให้รับรองคุ้มครองสิทธิในที่ดินพิพาท อันเป็นคดีพิพาทเกี่ยวกับสิทธิในที่ดิน ซึ่งอยู่ในอำนาจพิจารณาพิพากษาของศาลยุติธรรม
