แหล่งที่มา : กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา
ย่อสั้น
เตะและถีบผู้เสียหายเป็นเหตุให้ได้รับอันตรายถึงถลอกและช้ำ ต้องรักษาประมาณ 2 วันจึงจะหาย ดังนี้ถือว่ายังไม่ถึงขั้นเกิดอันตรายแก่กายหรือจิตใจของผู้เสียหาย คงเป็นความผิดตามประมวลกฎหมายอาญา มาตรา 391 เท่านั้น (ประชุมใหญ่ ครั้งที่ 11/2507)
ย่อยาว
ข้อเท็จจริงได้ความว่า จำเลยเตะและถีบทำร้ายร่างกายนายสุพรรณมีฐานแผลคือ 1. ที่ดั้งจมูกมีแผลถลอกเล็กน้อยเท่าเมล็ดข้าวเปลือก 2. หางคิ้วซ้ายถลอกเล็กน้อย และ 3. ที่ใบหูขวาช้ำเล็กน้อย ทั้ง3 แผลนายแพทย์ประมาณว่ารักษา 2 วันหาย และโจทก์ขอให้ลงโทษตามประมวลกฎหมายอาญา มาตรา 295
ศาลชั้นต้นพิพากษาว่า จำเลยมีความผิดตามประมวลกฎหมายอาญา มาตรา 295 แต่เห็นว่าจำเลยไม่ได้ใช้อาวุธ เป็นแต่ใช้กำลังทำร้ายและบาดแผลเพียงถลอกเล็กน้อยรักษาเพียง 2 วันก็หาย ไม่ถึงกับเป็นอันตรายแก่กาย เป็นความผิดตามมาตรา 391 ลงโทษปรับ
โจทก์อุทธรณ์ขอให้ลงโทษตามมาตรา 295
ศาลอุทธรณ์เห็นว่า ฐานแผลยังไม่เข้าลักษณะเป็นบาดแผลหรือทำให้บาดเจ็บตามความมุ่งหมายของมาตรา 295 และคำพิพากษาศาลชั้นต้นไม่แน่ชัดว่าลงโทษตามมาตรา 295 หรือ 391 พิพากษาแก้ว่าจำเลยมีความผิดตามมาตรา 391
โจทก์ฎีกาขอให้ลงโทษตามมาตรา 295 อ้างคำพิพากษาฎีกาที่116/2503
ศาลฎีกาเห็นว่า มาตรา 295 กับมาตรา 391 ต่างบัญญัติลงโทษบุคคลที่ทำร้ายผู้อื่นไว้ทำนองเดียวกัน คงต่างกันในข้อที่ว่าถึงขั้นกับไม่ถึงขั้นเกิดอันตรายแก่กายหรือจิตใจของผู้ถูกทำร้ายและกฎหมายกำหนดโทษไว้สูงกว่ากัน อนึ่ง มาตรา 391 ได้บัญญัติให้ศาลใช้ดุลพินิจลงโทษโดยไม่จำกัดขั้นต่ำ แต่ให้ลงโทษชั้นสูงจำคุกได้ถึงหนึ่งเดือนปรับได้ถึงพันบาท แสดงว่าการทำร้ายร่างกายตามมาตรา 391 ก็มีความรุนแรงมากและน้อยลดหลั่นกันอยู่ แต่ทว่าความรุนแรงไม่ถึงขั้นเกิดอันตรายแก่กายหรือจิตใจ ศาลฎีกาได้ประชุมใหญ่พิจารณากรณีที่จำเลยทำร้ายผู้เสียหายในคดีนี้แล้ว เห็นว่ายังไม่ถึงขั้นเกิดอันตรายแก่กายหรือจิตใจของผู้เสียหาย จำเลยจึงมีความผิดตามประมวลกฎหมายอาญา มาตรา 391
พิพากษายืน
