แหล่งที่มา : กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา
ย่อสั้น
อุทธรณ์ของโจทก์โต้เถียงคำวินิจฉัยของศาลภาษีอากรกลางในปัญหาข้อเท็จจริง เมื่อคดีมีจำนวนทุนทรัพย์ที่พิพาทไม่เกินห้าหมื่นบาท จึงต้องห้ามมิให้อุทธรณ์ในข้อเท็จจริงตามพระราชบัญญัติจัดตั้งศาลภาษีอากรและวิธีพิจารณาคดีภาษีอากร พ.ศ. 2528 มาตรา 25 ศาลฎีกาไม่รับวินิจฉัยให้
สินค้าไม้พื้นลิ้นรอบตัวที่มีความยาวต่ำกว่า 50 เซนติเมตรที่โจทก์ผลิตเป็นไม้ที่ใช้ประโยชน์โดยการปูบนพื้นซีเมนต์หาใช่ใช้ปู บนไม้ตงโดยตรงไม่ทั้งมีระเบียบของจำเลยที่ 1 กำหนดไว้เช่นนั้น จึงเป็นสินค้าไม้ที่ใช้ประโยชน์ได้ในลักษณะเป็นสิ่งปูลาดอย่างหนึ่งตามความหมายของสินค้าในบัญชีที่ 1 หมวดที่ 4(7) ท้ายพระราชกฤษฎีกาฉบับที่ 54 ซึ่งจะต้องเสียภาษีการค้าในอัตราร้อยละ 7 ของรายรับ ตามบัญชีอัตราภาษีการค้าประเภทผู้ผลิตสินค้าประเภทการค้า 1 ชนิด 1 (ก)
ย่อยาว
โจทก์ฟ้องขอให้ศาลสั่งเพิกถอนการประเมินของเจ้าพนักงานประเมินของจำเลยที่ ๑ และเพิกถอนคำวินิจฉัยอุทธรณ์ของจำเลยที่ ๒ ที่ให้โจทก์เสียภาษีการค้าและภาษีเงินได้นิติบุคคลรวมทั้งหมด ๔๗,๘๑๓.๑๕ บาท
จำเลยทั้งสองให้การว่า การที่โจทก์เสียภาษีการค้าในอัตราร้อยละ ๑.๕ จากรายรับของการขายไม้ทุกขนาดไม่ถูกต้องและการที่เจ้าพนักงานประเมินทำการประเมินและเรียกเก็บภาษีจากโจทก์เพิ่มเติมให้ถูกต้องตรงกับความเป็นจริงและคำวินิจฉัยอุทธรณ์ของคณะกรรมการพิจารณาอุทธรณ์ถูกต้องแล้ว ขอให้ยกฟ้อง
ศาลภาษีอากรกลางพิพากษายกฟ้อง
โจทก์อุทธรณ์ต่อศาลฎีกา
ศาลฎีกาแผนกคดีภาษีอากรวินิจฉัยว่า อุทธรณ์ของโจทก์อ้างว่าการประเมินของเจ้าพนักงานประเมินไม่ถูกต้องเพราะนำรายรับจากการขายสินค้าที่ขาดหายไปจากบัญชีคุมมาคำนวณ ให้โจทก์เสียภาษีเงินได้นิติบุคคลจึงเป็นอุทธรณ์ในปัญหาข้อเท็จจริงโต้เถียงคำวินิจฉัยของศาลภาษีอากรกลางที่ว่าฟังไม่ได้ว่าสินค้าไม้ของโจทก์ที่ขาดหายไปจากบัญชีคุมเป็นไม้ที่เสื่อมสภาพ คดีนี้จำนวนทุนทรัพย์ที่พิพาทไม่เกินห้าหมื่นบาท ต้องห้ามมิให้อุทธรณ์ในข้อเท็จจริงตามพระราชบัญญัตจัดตั้งศาลภาษีอากรและวิธีพิจารณาคดีภาษีอากร พ.ศ. ๒๕๒๘ มาตรา ๒๕ ศาลฎีกาจึงไม่รับวินิจฉัยให้
ส่วนในเรื่องภาษีการค้านั้น โจทก์เป็นผู้ผลิตและประกอบการค้าตามประมวลรัษฎากรประเภทการค้า ๑ ชนิด ๑ (ก) ผลิตสินค้าตามบัญชีอัตราภาษีการค้าท้ายหมวด ๔ ในลักษณะ ๒ นอกจากโจทก์จะผลิตสินค้าไม้พื้นลิ้นรอบตัวขนาดยาวเกินกว่า ๕๐ เซนติเมตรขึ้นไป ที่ใช้ปูบนตงของพื้นบ้านได้ตามปกติแล้วโจทก์ยังได้ผลิตสินค้าไม้เช่นเดียวกันนี้ที่มีขนาดยาวต่ำกว่า ๕๐ เซนติเมตรลงมาด้วยและโจทก์ได้เสียภาษีการค้าไว้ในอัตราร้อยละ ๑.๕ ต่อมาเจ้าพนักงานประเมินของจำเลยที่ ๑ จึงได้ประเมินภาษีการค้าสำหรับปี พ.ศ. ๒๕๒๓ ถึง ๒๕๒๕ ของสินค้าประเภทนี้โดยเรียกเก็บในอัตราร้อยละ ๗ ของรายรับตามบัญชีอัตราภาษีการค้าประเภทผู้ผลิตสินค้า ๑ ชนิด ๑ (ก) และให้โจทก์เสียภาษีการค้าเพิ่มเติม โจทก์อุทธรณ์ต่อคณะกรรมการพิจารณาอุทธรณ์ คณะกรรมการพิจารณาอุทธรณ์วินิจฉัยแล้วเห็นชอบกับเจ้าพนักงานประเมินแต่ลดเบี้ยปรับลงร้อยละ ๕๐ ทุกกรณี ในปัญหาดังกล่าวโจทก์มิได้นำสืบแสดงให้เห็นว่า โจทก์ผลิตสินค้าไม้ชนิดนี้เพื่อวิธีใช้อย่างไร แต่ฝ่ายจำเลยมีนายเหลือเบิกความว่า ในการก่อสร้างบ้านนั้นไม้ตงจะมีช่วงกว้างประมาณ ๕๐ เซนติเมตรหากไม้พื้นลิ้นรอบตัวสั้นกว่า ๕๐ เซนติเมตรแล้ว จะต้องใช้ปูกับพื้นซิเมนต์จะใช้ปูบนตงไม่ได้ ในการนี้จำเลยที่ ๑ ได้วางเป็นระเบียบไว้และตอบข้อหารือไปปรากฏตามเอกสารหมาย ล.๑๐ ทั้งได้แจ้งให้ทุกหน่วยงานของสรรพากรทั่วประเทศถือปฏิบัติเช่นนี้สินค้าไม้พื้นลิ้นรอบตัวที่มีความยาวต่ำกว่า ๕๐ เซนติเมตรของโจทก์จึงเป็นไม้ที่ใช้ประโยชน์โดยการปูบนพื้นซิเมนต์ หาใช่ใช้ปูบนไม้ตงโดยตรงดังที่โจทก์อ้างไม่จึงเห็นได้ว่าเป็นสินค้าไม้ที่ใช้ประโยชน์ได้ในลักษณะเป็นสิ่งปูลาดอย่างหนึ่งตามความหมายของสินค้าในบัญชีที่ ๑ หมวดที่ ๔ (๗) ท้ายพระราชกฤษฎีกา ฉบับที่ ๕๔ ซึ่งจะต้องเสียภาษีการค้าในอัตราร้อยละ ๗ ของรายรับ ตามบัญชีอัตราภาษีการค้าประเภทผู้ผลิตสินค้าประเภทการค้า ๑ ชนิด ๑ (ก)
พิพากษายืน
