แหล่งที่มา : กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา
ย่อสั้น
ผู้รับมอบให้เลี้ยงรักษาข้างแต่ผู้เดียวจักต้องรับผิดใช้ค่าเสียหายในกรณีที่ช้างไปทำร้ายช้างอื่นถึงตายโดยความประมาทเลินเล่อของผู้เลี้ยงรักษาเจ้าของช้างไม่ต้องรับผิดร่วมด้วย
ย่อยาว
ได้ความว่า จำเลยที่ ๒ เป็นผู้เลี้ยงรักษาช้างของจำเลยที่ ๑ ช้างของจำเลยได้แทงช้างของโจทก์ตาย จำเลยพิศูจน์ไม่ได้ว่าได้ใช้ความระมัดระวังพอควรแก่การเลี้ยงรักษา แต่คดีไม่ปรากฎว่าจำเลยที่ ๑ และที่ ๒ ได้มีค่าจ้างแรงงานแก่กัน
ศาลฎีกาตัดสินยืนตามศาลอุทธรณ์ว่าเมื่อทางพิจารณาไม่ปรากฎว่าจำเลยที่ ๒ เป็นตัวแทนหรือเป็นลูกจ้างของจำเลยที่ ๑ จึงต้องอาศัยประมวลแพ่ง ฯ มาตรา ๔๓๓ บังคับซึ่งบัญญัติให้เจ้าของหรือผู้เลี้ยงช้างเป็นผู้รับผิด จำเลยที่ ๑ ได้มอบช้างให้จำเลยที่ ๒ ไปเลี้ยงรักษา จำเลยที่ ๒ ผู้เดียวจึงต้องรับผิดในการเสียหายอันเกิดแต่ความประมาทเลินเล่อของตน ส่วนค่าเสียหายที่ศาลอุทธรณ์กำหนดราคาช้าง ๑๐๐๐ บาทก็เป็นการชอบแล้ว จึงพิพากษาตัดสินยืนให้ยกฎีกาโจทก์
